We kunnen geen vrienden zijn, maar jij zult nooit een vreemde voor mij zijn. Wat moet je doen als het hart het ene zegt en het verstand het andere zegt?

Een breuk kan een verrassing zijn, soms een schok, maar vaak is het een kans verpakt in een ander pakket. Niet elk einde is tragisch. Het kan elegant zijn tot ziens vol dankbaarheid, herinneringen en het besef dat jouw verhaal met hem misschien kort, maar toch lief was.

Ken je dat gevoel - een beetje pijn, een beetje opluchting, een beetje nostalgie en een beetje hoop, die stilletjes op de achtergrond wakker wordt. Hij maakte deel uit van jouw verhaal, en een heel bijzonder hoofdstuk daarbij.

Maar wie zegt dat iets dat niet eeuwig is, een mislukking is?

Soms zijn de momenten die precies de juiste hoeveelheid tijd duren het mooiste. Zoals een film die eindigt voordat hij saai wordt, of een boek dat een aantal vragen nog lang in je hoofd laat blijven hangen.

Zeker, uit elkaar gaan kan je een beetje van streek maken, maar als je erover nadenkt, opent het de deur naar iets groters. Ineens heb je weer tijd voor jezelf, voor je gedachten, voor je dromen. Misschien wil je al heel lang iets nieuws proberen - een dansles, een uitstapje, eindeloos luieren - nu is het tijd om het te doen. En wie weet? Je wordt misschien verliefd op jezelf op een manier die je nog nooit eerder hebt gekend.

Hij was een belangrijk onderdeel van je leven

En als je nu terugkijkt, kun je met warmte in je hart zeggen: ‘Bedankt.’ Bedankt voor het lachen, voor de momenten waarop je één was, voor alle gesprekken en de kleine momenten waardoor je je gezien voelde. Dankbaarheid is geen teken van zwakte, maar van kracht. Het betekent dat je weet hoe je kunt waarderen wat was, zonder spijt en zonder wrok. Misschien heeft hij je dingen geleerd die je nog niet over jezelf wist, of heeft hij je voorbereid op de liefde die nog moet komen.

Hij zal nooit een vreemde zijn

Hoe zou ik dat kunnen zijn? Hij kende je op een manier die niemand anders kende. Hij was degene die je triomfen en je angsten zag, die wist hoe hij je aan het lachen moest maken, en die die kleine, onbeduidende momenten met je deelde die anderen niet zouden opmerken. Dergelijke links worden niet verwijderd. Ze worden misschien losser en vluchtiger, maar ze verdwijnen niet.

Ze zullen nooit vreemden zijn, omdat het moeilijk is om iemand te vergeten die ooit zo zelfverzekerd je laatste stukje taart heeft opgegeten. Zijn afdruk is geen wond, maar een deel van jouw verhaal: iemand die je liefde heeft leren waarderen, maar ook hoe goed het is om onafhankelijk en zelfverzekerd te zijn.

En nu? Je bent nu onderweg

Niet meer als koppel, maar als een volledig onafhankelijke, mooie vrouw die weet wat ze wil. Je leven is nu als een canvas dat je vult met de kleuren van je dromen - zonder concessies te doen aan het kleurenpalet.

Hij zal er altijd ergens zijn, in je herinneringen. Misschien als degene die 's werelds vreemdste broodje wist te maken, of als iemand die je heeft geleerd dat je niet alleen iemand bent die liefheeft, maar iemand die weet hoe je van jezelf moet houden.

Het beste deel van dit verhaal is: dat het niet bij hem eindigt, maar een nieuw hoofdstuk voor je opent. En - dit laatste stukje taart - eet je nu zelf met plezier op.

Dit is jouw verhaal en niemand, zelfs het verleden niet, kan het voor je schrijven.