Je hart is moe. Je kunt het niet meer doen.
Laat mij je even knuffelen. Ik weet hoe het is. Je geeft en geeft. En je wacht tot er een druppel liefde op je valt, die je de kracht teruggeeft om door te gaan. Wanneer je het ontvangt, dat kleine, gewenste druppeltje, voel je je even gevuld, maar al snel ben je terug op dezelfde plek, leeg. Je mist liefde.
Je vraagt je af waarom de persoon niet van je kan houden zoals jij van hem of haar houdt. Waarom ben jij niet haar prioriteit? Waarom geef je haar, gegeven alles, nog meer van jezelf? Denk je dat ze plotseling je aandacht zal gaan waarderen? Waarom hoop je iets te doen om haar aan te moedigen jouw liefde te beantwoorden?
Als je aan een ander geeft, alles wat je voelt, alles wat je weet en hebt, doe je het recht vanuit je hart, zonder moeite, je houdt gewoon van jezelf en geeft jezelf volledig.
Schaam je er nooit voor. Nooit! Wees er trots op kwetsbaar en emotioneel te zijn, het is geweldig, niet iedereen kan ermee leven. Je bent niet zwak als je iemand sms't en je afvraagt of je hem misschien niet over een paar dagen terug had moeten sms'en, in de hoop dat de stilte hem of haar zal aanmoedigen terug te komen.
En je blijft geven, liefhebbend. En hoe vaak en op welke manier je ook hun aandacht zoekt, je eindigt leeg. Een soort onzichtbare kracht zorgt ervoor dat je de persoon nog meer berichten stuurt, waarvan hij denkt dat die ‘gek’ is. Maar je bent niet gek, er is niets mis met je, dit is wat de liefde voor je doet en schrijft, die wil dat er van je gehouden wordt, dat je gelukkig bent.
Maar je verlangt nog steeds naar die persoon, ook al weet je ergens diep van binnen dat het geen zin heeft. Je hoopt nog steeds. Je wordt klein. Je brengt je waarden in gevaar. Je legt je hart stil. En wacht maar. Sta niet toe dat iemand negatieve woorden over uw geest uitspreekt. Je moet je veilig voelen in je hart, als je dat niet doet, weet je dat er iets mis is.
Hartzeer probeert iemand in je leven toe te laten die je zou begrijpen, die van je zou houden zoals jij van hem houdt. Je denkt. Wat heb je gedaan? Heb je te veel gegeven? Ben je jezelf vergeten? Heb je je ziel bij de deur achtergelaten, zodat je 's nachts een warm lichaam naast je kunt voelen?
En op een gegeven moment breek je. Het lijkt alsof je jezelf bent kwijtgeraakt. Nee, je bent niet verdwaald. Je weet wie je bent - omdat je de meest zorgzame persoon ter wereld bent. Je verlangt ernaar dat iemand je hart omhelst, je in de ogen kijkt, je ziet en van je houdt om wie je bent - volledig.
Maar je wilt het zo graag dat je je ziel aan de stilte verkoopt om een druppel te voelen van wat je geeft.
Je beseft dat je een ander soort liefde nodig hebt. De liefde die in jou zit. Jij bent die liefde. Je inhaleert het. Je leeft het. Zonder mezelf zou ik nooit weten wat liefde is. Je leeft het elke dag. Het is van jou. Dit ben jij.
Liefde is niet altijd tintelingen en gevoelens voor een andere persoon. Het is werken aan jezelf. Je voelt dat soort liefde alleen op de manier waarop je het voelt, omdat het van jou komt, omdat het in jou zit.
Hoe lang moet ik blijven? Tot het moment dat je beseft dat de manier waarop je liefhebt prachtig is, dat het je vervult. Zodra je het gevoel hebt dat je jezelf verliest, is het tijd om te vertrekken.
