Dobra edukacja to nie tylko kwestia wiedzy, ale także zaangażowania, odczuwania i umiejętności zmiany siebie. Jednocześnie warto mieć na uwadze, że zarówno rodzice, jak i dzieci bardzo się od siebie różnią, dlatego nie da się ustalić uniwersalnych wytycznych, które zapewniłyby sukces każdemu. Ostatecznie najważniejsze jest nawiązanie prawdziwego, szczerego i głębokiego kontaktu z dzieckiem. Być może ci się to uda, jeśli zastosujesz się do tych 6 wskazówek, jak wychować ciężko pracujące, nierozpieszczone dzieci.
Vzgajanje otrok gotovo ni lahko zrobione. Tisti, ki jih še nie masz, si ne morete wyobrażać sobie, kakšen je to proces. Če jih boste imeli v przyszłości, lahko upoštevate teh 6 wskazówek, jak wychować ciężko pracujące i nierozpieszczone dzieci.
V svojih mejah bodi konsistenten/-a.
Razumeti in čutiti svojega otroka ne pomeni, da mu smete vse pustiti. Postavljanje mej je nujen element vzgoje. Pomembno pa je, da ste pri mejah konsistentni in da otroku tudi razložite, zakaj te meje obstajajo in čemu služijo.
Spoštovanje drugačnosti
Vsi imamo kakšen predsodek ali dva, četudi nam je to težko priznati. Poskušajte svojega otroka naučiti, da spoštuje drugačne od sebe in jih poskuša razumeti ter jim dopusti biti takšni, kot so.
Bodi dober zgled.
Modelno učenje je princip učenja, ko opazujoči posluži podobnega vedenja, kot ga opazi pri drugih. Otroka se ne vzgaja zgolj s kaznijo, nagradami in razlago, temveč tudi z zgledom.
Bodi nežen/-a.
To ne pomeni, da lahko dopuščaš vsako obliko vedenja in da ne smeš postavljati mej. Nežnost tudi ne pomeni ugoditve vsake otrokove želje. Gre za odnos in kontakt, ki ga vzpostaviš z otrokom.
Ne kupi mu/ji vsega.
Otrok ne potrebuje nešteto igrač, najnovejše elektronske naprave in polno omaro oblek, ki jih nikoli ne bo oblekel/-a. Namesto, da otroku nenehno kupuješ materialne dobrine, se mu posveti v obliki izleta v naravo, branjem knjig ali pa pogovora o tem, kako je.
Ne skrivaj družinske zgodovine.
Ko je otrok še majhen, mu delno prikrojimo realnost tako, da mu določene informacije, ki jih še en bi mogel procesirati, prikrijemo. Ko pa otrok odraste, je prav, da mu družinske zgodovine ne prikrivamo več, saj mu v nasprotnem primeru lahko otežimo, da bi si odgovoril na določena pomembna vprašanja, ki bodo ključna v času njegovega osamosvajanja.
