Aunque el metro de Nueva York puede ser tan animado como un hormiguero, también es un lugar muy alienante, dominado por instintos antisociales que la gente delata con auriculares, móviles, tabletas, etc., y con los que astutamente evitan interactuar como zorros. Pero ¿qué ocurre cuando alguien "se rompe", cuando rompe la regla no escrita del silencio o, peor aún, de no tocar? Esto es lo que descubrieron George Ferrandi y Angela Gillands.
In nastala je serija fotografij »It felt like I knew you…« (»Zdelo se je, kot da te poznam…«), ki se te dotaknejo, tako, kot se je glava George dotikala ramen neznancev. Za projekt se je ta artista americano na podzemno odpravila v večernih urah, ko so bili vlaki nabito polni. V prvi fazi je preštudirala prostora med njo in sosedom, ga nato mentalno ter čustveno preoblikovala, s tem počasi začela rušiti ‘berlinski zid’, ki je potekal med njima, na ruševine pa pred zadnjim dejanjem položila mehko prijateljsko ‘blazino’. Ko je prostor mentalno kot fizično pregnala proč in je tujca umsko preobrazila v un amigo, je le še ‘odložila’ svojo glavo na tujčevo ramo. In zgodbe, ki so se rodile- nasprotno od pričakovanja- so daleč od doseganja stopnje absurdnosti »Tujca« Alberta Camusa. Pogrejejo srce in povrnejo vero v človeka.
Slike zbrane v galeriji so posnete z iPhonom in prikazujejo več stopenj iste interakcije:
Lee mas: Exposición fotográfica: Restos de la ciudad, expuesta en Tivoli
