Ik denk dat er genoeg medeplichtigheid is aan botsingen met paraplu's en gesprekken met mensen die onder winkeldaken rondhangen en zinnen als "Is het al voorbij?", want het is duidelijk dat een blik op de lucht het duidelijk zal maken.
Apathisch of boos op grillige druppels, maar liever niet we noemen te veel zon, want we gaan er binnenkort weer over klagen te heet. Maar om niet te veel te twisten over meteorologische fenomenen, zal ik in dit hoofdartikel meer woorden wijden aan de nachtmerrie of het feest dat we inpakken noemen. Alsof dat nog niet al moeilijk genoeg is, veranderen de spelregels voortdurend luchtvaartmaatschappijen.
Met mijn gepruts zal er niets aan te veranderen zijn, mijn inpakproces blijft hetzelfde, alleen de fase waarin ik dingen uit mijn koffers moet gooien wordt steeds langer. Hoe dan ook, het moment van vertrek nadert, en op het briefje naast de koelkast staat al een te lange opsomming van die belangrijke zaken tussen aanhalingstekens. En ik weet dat ik geen literflessen zonnebrandcrème nodig heb, en ik weet dat kauwgom, en vochtinbrengende doekjes, en oorstokjes, en shampoos en vloeibare zeep overal worden verkocht waar ik kom, en ik weet dat chocoladerepen, maar een liter Melk heb ik niet nodig, want de exotische keuken voegt een vleugje eigenheid toe aan de reis, en ik weet dat, naast drie dikke reisgidsen, het boek Oorlog en vrede niet in mijn "koffer" thuishoort, maar er zijn genoeg van zulke dingen op mijn te lange lijst. Verveeld, maar ga ik me dan vervelen? Verveeld tijdens de zomer die veel activiteiten biedt? Welnu, de allereerste activiteit begint wanneer ik de dingen op het bed leg in de volgorde van de lijst natuurlijk, tussendoor spring ik hier en daar, en gooi, vouw, rol, dan in zakken, dan eruit en weer combineren, wat nodig is en wat niet... Ineens is het bed vol, gevolgd door een strategisch spel genaamd Tetris, alles in een koffer stoppen. Experiment nr. 1, mislukt. Ik leg alles weer uit, kijk naar de lijst van wat ik kan opgeven, het eerste is natuurlijk sokken, maar waarom heb ik tien paar nodig als ik de hele dag op slippers ga lopen, en trek iets anders uit van de lijst...
Experiment nr. 2, de koffer sluit moeizaam, ik sta op het punt hem op te tillen om op de weegschaal te gaan staan als de nachtmerrie begint. Het enige wat ik niet begrijp is dat het ten eerste te zwaar is en ten tweede dat ik het van het vliegveld moet slepen, mogelijk enkele kilometers verderop. Ik gooi alles weer weg, kijk naar al het reeds doorgestreepte en verkreukelde papier terwijl ik een nieuwe, sterk gereduceerde lijst maak van broodnodige vakantiedingen.
Experiment nr. 3, de koffer is dicht, ik stap op de weegschaal, die laat te veel zien... "Dus wat is er ook weer te veel?", klaag ik. Ik gooi ook de föhn weg, wissel shampoo en douchegel in voor "alles in één". Ik stap op de weegschaal, en ja, het tabblad erop leest precies zoveel als de bovengrens is toegestaan. En hoe zie ik eruit op de dag van vertrek? Ja, net als alle toeristen ben ik midden in de zomer gekleed in een dikke trui, in een lange broek, met tot de rand gevulde zijzakken, zware wandelschoenen aan, een camera om mijn nek, een dikke reisgids en paspoort in aan de ene hand hangen een regenjas en een tas met een broodje en een fles water over mijn andere arm, lijnen van vermoeidheid en zorgen zijn al op mijn gezicht getekend, als de luchthavenweegschaal het houdt ...
Moet ik nog iets toevoegen? Nou ja, elke keer zeg ik mezelf keer op keer dat ik de volgende keer alleen een kleine rugzak en een paspoort zal meenemen.
167- City Magazine - VAN 17 JUNI TOT 8 JULI door Stadsmagazine
