Giorgio Armani is vandaag op 91-jarige leeftijd overleden. Vanuit de modewereld stroomden de eerbetonen binnen. Het modehuis kondigde aan dat het een rouwkamer in Milaan zou openen voor het publiek en een besloten begrafenis zou houden. Hij kampte de afgelopen maanden met gezondheidsproblemen en sloeg in juni voor het eerst in vijftig jaar de modeshows van zijn label in Milaan over.
Zodra het nieuws bekend werd, spraken zijn eeuwige ambassadeurs zich uit. Julia Roberts deelde een herinnering en een hart onder de riem op sociale media, en de Italiaanse premier Giorgia Meloni noemde hem een icoon van Italiaans talent - het bewijs dat Giorgio Armani oversteeg de mode en werd een cultureel icoon. De Armani Group kondigde afgelopen weekend een openbare rouwkamer aan in Milaan en een besloten begrafenis op maandag.
Van Piacenza tot de modieuze renaissance van de suite
Giorgio Armani werd geboren in Piacenza. Hij studeerde eerst geneeskunde, maar verliet de universiteit en ging aan de slag als etaleur en later als inkoper bij het beroemde Milanese warenhuis La Rinascente. Vervolgens verhuisde hij naar Nino Cerruti, waar hij herenmode ging ontwerpen en zich ontwikkelde tot een meester in het pak. In 1975 richtten hij en zijn partner Sergio Galeotti hun eigen merk op in Milaan – beginnend met een herenlijn, maar al snel breidden ze het imperium uit met damescollecties, accessoires, parfums en interieurs.
Stille Revolutie: Als een jurk fluistert, schreeuwt hij niet
Zijn esthetiek was een manifest van 'stille luxe': zachte schouders, vloeiende lijnen, tinten die niet met de ruimte concurreren, maar deze juist cultiveren. In de jaren 80 boden zijn dameskostuums een comfortabel en elegant alternatief voor de rigide 'power'-pakken, terwijl Richard Gere in de film Amerikaanse Gigolo droeg een jasje dat zakelijke kleding tot een filmische mythologie maakte. Armani verankerde dit alles in het collectieve geheugen – niet als trend, maar als manier van leven.
Het imperium van Giorgio Armani dat uniek bleef
Armani was een zeldzaamheid onder de grote namen: tot het einde toe bleef hij de enige eigenaar van zijn groep, toegewijd aan onafhankelijkheid en de Milanese identiteit. De groep genereerde in het afgelopen boekjaar een omzet van ongeveer 2,3 miljard euro en behoorde daarmee tot de grootste particuliere modehuizen. Maar voor Armani stonden cijfers altijd in dienst van een idee: eeuwig minimalisme, precisie en loyaliteit aan Italiaans vakmanschap.
Erfenis: zorgvuldig gelegde fundamenten
Omdat hij geen kinderen heeft, werkt hij al jaren aan een robuust opvolgingsplan. Centraal daarin staan zijn zus Rosanna, nichtjes Silvana en Roberta, neef Andrea Camerana, jarenlange medewerker Pantaleo (Leo) Dell'Orco en de stichting – die alle zes in de raad van bestuur zitten. De statuten uit 2016 beschrijven de verdeling van het kapitaal, de verschillende aandelen en verantwoordelijkheden, en zelfs de procedure voor de benoeming van toekomstige hoofden van dames- en herendesign. Dit zorgt ervoor dat de creatieve richting niet afdwaalt van een "essentiële, moderne, elegante en pretentieloze stijl" met een obsessieve aandacht voor draagbaarheid.
Business Compass: vijf jaar vrede en voorzichtigheid
Het plan omvat ook financiële discipline: een mogelijke beursnotering of grote overnames worden gedurende ten minste vijf jaar na het overlijden van de ontwerper niet besproken – de tussenliggende periode is bedoeld om stabiliteit en continuïteit te bieden. De statuten voorzien in een voorzichtige aanpak bij fusies en de stichting heeft een duidelijke missie om de waarden van het bedrijf te beschermen en een deel van het toekomstige kapitaal te bestemmen voor charitatieve doeleinden.
Milaan, “zijn” stad
Giorgio Armani kleedde niet alleen de wereld; hij hielp Milaan vorm te geven als een wereldwijd modecentrum. Van boetieks tot musea, van cafés tot hotels, zijn signatuur was stedelijk en cultureel. Het is dan ook niet meer dan logisch dat de stad de maker eert met een "camera ardente", waar zijn bewonderaars afscheid konden nemen voordat de familie zich terugtrok in de beslotenheid van de begrafenis.
Wat blijft er over als de schijnwerpers uitgaan?
Wat overblijft zijn lijnen die nooit verouderen; een discipline die elke steek als een zin beschouwde; en een zorgvuldig ontworpen toekomst waarin het merk onderscheidend, elegant en draagbaar blijft. Het nieuwe-oude team – familie en jarenlange samenwerking – belooft zijn nalatenschap te beschermen zonder dramatische wendingen en onnodige reclamehype. Als mode de taal van het merk was, dan was het dialect minimalisme dat zich nooit verontschuldigt.
