Meestal zijn de foto's die we betrappen tijdens het rijden in de dodentrein niet de foto's die we graag laten zien. Ze vormen in ieder geval een mooie herinnering en zijn door de grimassen en ongewone gebaren (typische pose) een hulpmiddel om de lachspieren te trainen. Op dat moment zijn we simpelweg te druk bezig met het bestrijden van angst en adrenaline. Maar niet allemaal. Voor sommigen wordt het rijden in de dodentrein gebruikt voor alledaagse dingen, maar ook voor zoiets bijzonders als een aanzoek.
Wij mensen zijn grappig. Hoewel het er veel zijn gevechten met dodentreinen, trotseren ze uiterlijk de angst en staan dapper aan het begin van een lange rij in pretparken (zeggend: als ze kunnen...). Maar als het voor hun ogen smelt, smelt het ook moed. Maar ze beseffen hun fout pas echt als ze in de klauwen van de stoel zitten en de trein langzaam begint te rijden, als ze het gerommel onder hun voeten horen en als het rijtuig klimt steil.
LEES VERDER: Amerika's gekste dodentreinen
Het neemt ook toe in directe verhouding tot de hoogte hartslag. En dan... een moment van "gewichtloosheid", dat snel gevolgd wordt door dat moment kietelend gevoel in de maag. Jajajjjjjjjjjjjjjj. Dan kunnen ze hun angst niet langer verbergen en camera hij doet dat op een verborgen plek af heroïsch masker uit de wachtrijtijd. Maar dat geldt niet voor iedereen, sommige mensen genieten echt van de adrenalinerit, voor sommigen is een treinrit als een rustige stadsautorit. En toch, wie had ooit gedacht dat dit de manier is waarop de dood in de trein zich ontvouwt Gewone dingen, zoals scheren, schaken, de krant lezen, dineren, beroven, enz.
