Interview: Trentemøller - een muzikale visionair die stevig op de grond staat

Anders, ik heb ergens gelezen dat het veel gemakkelijker voor je is om donkere, melancholische muziek te maken, en dat het tegenovergestelde ervan – namelijk vrolijke, vrolijke muziek – een grotere uitdaging voor je is. Waarom, waar is de reden?
Voor mij is het maken van muziek of een album dat mij vooral tevreden stelt nooit het gemakkelijkste om te doen. Melancholische, donkere muziek heeft meer lagen, het heeft veel meer emoties waar ik me in kan vinden. Het heeft voor mij ook een therapeutische waarde, omdat het schrijven van muziek mij helpt bepaalde emoties te uiten die ik anders niet kan. En hoewel het maken van een donker, melancholisch album meer werk lijkt, is het ook een verademing. Het is gezond om emoties onder ogen te zien.

En waar past jullie nieuwe album Fixion in al deze stortvloed aan emoties?
Fixion is een natuurlijk vervolg op mijn eerste album (op. a. The Last Resort) en ik denk dat dit mijn beste album is. Nou ja, het is ook omdat het het beste mijn huidige leven weerspiegelt, het punt waar ik nu sta. Op dit album gebruik ik onder andere elementen uit de muziek en de esthetiek waarmee ik ben opgegroeid, maar nogmaals, ik wilde niet dat het album te nostalgisch zou klinken. Ik wilde dat het album naar de toekomst zou kijken, en bovendien persoonlijk genoeg zou zijn. Dat er ondanks de duisternis wat licht is, wat hoop. Bijvoorbeeld het nummer Redefine, dat op zichzelf niet cool is, maar een opwekkender tempo kent.

Op het laatste album werk je samen met artiesten en zangers, zoals Savage-zangeres Jehnny Beth. Met welke sleutel heb je ze gekozen?
Op het vorige album werkte ik al samen met zangeres Marie Fisker. Haar stem past perfect bij mijn muziek. En ook op dit album zou zij degene moeten zijn die alle zangpartijen zingt. Maar het was in die tijd dat Savages me vroeg of ik hun nieuwe album kon mixen. Zo ontmoette ik Jehnny Beth, we hadden snel contact en het idee van slechts één zangeres was als een flits verdwenen. Jehnny, die me in veel opzichten aan Marie doet denken, heeft wat energiekere zang, terwijl Marie meer dromerig is. Ik heb met Jehnny in twee dagen twee nummers opgenomen, wat relatief snel is.

Dit is de eerste keer dat jouw stem op het album staat. Wat heeft hiertoe geleid?
Het was het gevolg van omstandigheden. Het was laat op de avond en ik durfde geen van de vocalisten te bellen. Dus ik ben er zelf meteen in gesprongen. Ik ben geen goede zanger, maar het was een vrij eenvoudig nummer - slechts twee regels. Het nummer bleef dus op het album staan. Ik ben van nature nogal verlegen, begrijp me niet verkeerd, 'rollen' voor een menigte van duizenden is geen probleem, maar de microfoon... dit nummer live uitvoeren zal zeker een echte uitdaging zijn. Dit is ook de reden waarom ik nooit een stuk zou doen waarin ik helemaal moet zingen.

Soms vraag ik me af wat je probeert te creëren met het nieuwe album. Hoe ziet jouw creatieve proces eruit? Als ik naar je muziek luister, heb ik vaak het gevoel dat ik door verschillende (emotionele) landschappen reis.
Ik maak eigenlijk muziek voor mezelf. Als ik het schrijf, denk ik nooit dat ik het ooit aan het grote publiek zal presenteren. Het is moeilijk te omschrijven, maar als ik geen muziek kan maken, word ik gek, word ik heel onrustig. Het is mijn manier om mezelf uit te drukken, maar dat betekent niet dat het soms niet vermoeiend is. Muziek is de kracht die mij vooruit drijft, en ik wil geen grenzen. Ik wil niet dat iemand mij vertelt wat mijn muziek zou moeten zijn, welke emoties het moet uitdrukken, en daardoor voelt mijn muziek vaak als een soort reis. Verschillende stemmingen, verschillende sferen, verschillende emoties... Dit is ook de meest voorkomende kritiek. Te veel stijlen, mensen kunnen mijn muziek niet in een soort hokje stoppen - het is elektronische muziek of indie. Maar daar heb ik geen last van. Ik maak muziek van mezelf en daarom heb ik mijn eigen label. Er zijn geen bazen boven mij die mij dicteren wat ik deze keer moet creëren. En zelfs als het album uiteindelijk niet zo goed verkoopt als je zou willen, gebeurt er niets. Ik maak geen muziek voor geld. Dit is mijn kindje, en ik zal het talloze keren naar een live publiek brengen, dus het moet goed klinken en ik moet het leuk vinden.

LEES VERDER: Interview - Loui Ferry: Achter elk succesvol kapsel... staat Loui!

Hoe zit het met het visuele beeld? Wordt ze nog steeds verzorgd door de modeontwerper die ook je drummer was?
De Zweedse kunstenaar Andreas Emenius, die het podium voorbereidt, is verantwoordelijk voor de cover van het Fixion-album en de laatste drie muziekvideo's. Ik vind het leuk dat we een soort visueel beeld van de muziek hebben, iets dat erbij hoort maar niet de aandacht steelt. Ik wil nog steeds dat de muziek centraal staat en er staan tenslotte vijf artiesten op het podium, dat is genoeg 'actie'. Te vaak verdwalen we in sommige visuele beelden en horen we de muziek helemaal niet. Hetzelfde geldt voor muziekvideo's, waar ik eerlijk gezegd niet zo van hou.

Je muziek heeft een bepaalde filmische kwaliteit. Haal jij ook inspiratie uit films? Ik begrijp dat je een grote fan bent van David Lynch...
Het is waar. Best grappig eigenlijk... Films zijn voor mij niet bepaald een inspiratiebron. Als ik ze gebruik, gebruik ik ze onbewust. Ik denk aan het visuele nadat de muziek klaar is. Mensen moeten gewoon hun ogen sluiten en de muziek laten gaan. Daarbij konden ze hun eigen beeld van de muziek creëren en zich laten brengen waar de muziek hen heen brengt. Ik besef hoe belangrijk muziekvideo's zijn, en uiteindelijk wil ik er deel van uitmaken, omdat muziekvideo's kunst op zichzelf kunnen zijn en niet alleen maar iets dat je naast muziek maakt.

Bent u wel eens zenuwachtig voor een optreden? Je zegt dat je verlegen bent...
Ik ben. Als ik nu naar een familiediner zou moeten en voor tien mensen iets moest zeggen, zakte ik op de grond. Een ander verhaal is het optreden voor honderden mensen. Het windt me op een bepaalde manier op, ik laat mijn muziek graag zien omdat ik er trots op ben. Natuurlijk ben ik een beetje zenuwachtig, maar ik ben bereid het onder ogen te zien. Ik nodig de luisteraars van mijn muziek graag uit in mijn wereld en deel mijn werk met hen.

Muziek even opzij zetten, wat verbetert je nog meer in het leven, wat zijn je passies?
Een van mijn passies zijn films. Toen ik jonger was, wilde ik cameraman worden. Dus als ik niet van muziek hield, zou ik waarschijnlijk van films houden. Voor de rest hou ik ervan om te ontspannen, van het moment te genieten, met vrienden een drankje te doen... Ik ben eigenlijk heel normaal. (lacht) Ik kocht onlangs een camera en begon te fotograferen, maar dan helemaal voor mezelf. Als hier iets meer uit voortkomt, zal dat gebeuren, en zo niet, dan is dat ook prima.

Ik denk (en je fans zullen nu knikken) dat je erg succesvol bent op je reis. Weet jij al waar dit je naartoe brengt?
Het is, ugh... Ik ben nog lang niet klaar, ik moet nog veel leren. Ik ben nog maar nauwelijks begonnen met het ontdekken van muziek. De uitdaging is dat ik op een dag goed genoeg zal zijn om mijn ideeën in daden om te zetten. Ik denk dat je nooit echt een doel bereikt, je beweegt het altijd, je wilt meer bereiken, nieuwe dingen ontdekken... Ik ben als een klein kind in een speelgoedwinkel. Maar ik kan dit en dat aan, hoe zit dit? Er zijn talloze mogelijkheden in de muziek. Ik ben erg zelfkritisch en dat houdt mij op de been.