Er was een breuk en je relatie eindigde. Een relatie noemen we een relatie. Maar de relatie die ze ontwikkelden, bestaat nog steeds. Je hebt tijd nodig om te verdwijnen, te verdampen, om je met rust te laten.
Je wordt geconfronteerd met het pijnlijke besef van gebrek. Je mist de persoon die ooit alles voor je betekende. Je mist een deel van jezelf, je mist wat je om haar heen was. Je mist aanraking, fysieke aanwezigheid en tederheid, kleine gebaren die intimiteit en verbondenheid uitdrukken.
Je wordt alleen gelaten en er is niemand om je vast te houden, raakte je zoals jij dat wilt. En het zou niet helpen als iemand anders je op dit moment zou aanraken, want het zou niet de aanraking zijn van de persoon aan wie je gewend was. Het is geen aanraking die je mist. Het is geen gevoel weet je.
De kou raakt je aan zonder het te voelen. Je mist het gevoel van veiligheid. De gebeurtenissen van je leven samen worden voor je ogen en in je geest getoond, maar niet die van de laatste periode van ruzies en nog pijnlijkere stiltes. Niet degenen die het einde en naderend verdriet voorspelden.
Maar die uit de periode dat alles mooi was, toen je liefde zichzelf leek te voeden. En ze begrijpen elkaar op elk moment en zijn gesynchroniseerd in hun bewegingen, blikken en gedachten.
Vraag je je af hoe iets dat zo goed, zo sterk, zo juist was, kon eindigen? En je realiseert je dat dit iets is dat je nooit meer met haar zult meemaken. Je kunt je niemand in haar plaats voorstellen.
Je stelt je voor hoe het zou kunnen zijn. En je weet dat deze gedachten je niet voor niets kwellen, want als het was zoals je zou willen, zou het zo zijn - en dat is het niet.
Ze zijn niet meer wat ze waren, je vraagt je af of ze wel iets waren. Waren ze gewoon niets, twee mensen die elkaar per ongeluk ontmoetten!
Maar je vraagt je nog steeds af of je alles hebt gedaan. Misschien heb je niet alle mogelijkheden onderzocht, ben je niet voorbij het ego gegaan... En dan zie je een beeld in je hoofd van een glimlach en een knuffel. Je voelt pijn. Het voelt alsof je constant iets verliest, alsof de wond nooit zal genezen en de pijn nooit zal verdwijnen.
Je hebt die persoon nodig om je heel te voelen. Je mist zelfs de pijn. Klein verraad, gemanipuleerde verwachtingen, beledigingen. Het gevoel dat je nog dichtbij bent en dat je bij elkaar hoort, wat niet zo is. Ze zijn niets. Ze bestaan niet.
Je mist het om te kunnen zijn wie je was. En nu moet je iemand anders zijn, dit gemis overleven, over deze pijn heen komen, jezelf bij elkaar rapen, je zelfvertrouwen vergroten en genees je hart.
Zelfs als je het gevoel hebt dat ze niets waren, is het helemaal oké, er is niets mis als je er overheen moet komen. Alles heeft zijn tijd nodig!
