Het derde seizoen van The White Lotus 3, dat zich afspeelt in Thailand, beloofde spiritualiteit, onthullingen en exotisch gespannen luxe. Uiteindelijk kregen we een afgezaagde meditatie over de dood, lege dialogen en een cast die pas op het einde echt indruk maakte. Tegen de tijd dat de spelers eindelijk een beetje opgewarmd waren, hadden we onze interesse alweer verloren.
Als het leek dat De Witte Lotus Na een explosief eerste seizoen en een emotioneel gedurfd tweede, heeft The White Lotus 3 zijn plek veroverd tussen de meest ambitieuze series op de moderne televisie. Het is dat ontnuchterende moment na een all-inclusive diner, wanneer je je realiseert dat je te veel hebt gegeten en dat het dessert de calorieën niet waard is.
The White Lotus 3: Het zwakste seizoen tot nu toe? Absoluut.
Mike Wit, auteur en regisseur, stroopte deze keer de mouwen op en nam ons mee naar Thailand – een bestemming die perfect is voor spirituele transformatie en culturele ontmoeting. Wat we kregen was een langgerekt en inhoudelijk gefragmenteerd seizoen, waarin thema's als dood, geloof, schuld en verlichting aan de oppervlakte bleven hangen en nooit echt werden onderzocht.
Dat het een zwaar seizoen is geweest, is geen verrassing: Wit speelt vaak ongemakkelijk. Maar het probleem is niet de titel, maar dat de verhalen nooit echt een betekenisvol geheel vormen. Elk personage zat gevangen in zijn eigen bubbel. Dat leidde niet tot een dieper begrip, maar juist tot een afstand die ons verwijderde van wat echt belangrijk was.
De cast? Koud als een buffetsalade.
Er valt niet te ontkennen dat eerdere seizoenen De Witte Lotus ontsloeg een aantal acteurs (Jennifer Coolidge, Aubrey Plaza, Theo James) omdat de personages bij de acteurs pasten als een dunne gin en een goede tonic. Maar deze keer was er totaal geen chemie. Patrick Schwarzenegger, Carrie Coon, Aimee Lou Wood, Scott Glenn... ieder op zich getalenteerd, maar samen als improviserende theatergroep op zoek naar een gemeenschappelijke toon.
Hoewel er tegen het einde nog authentieke momenten waren (vooral Laurie's monoloog, meesterlijk vertolkt door Carrie Coon), kwamen we er te laat achter. Tegen die tijd waren we verdoofd. Toen de acteurs eindelijk wat overtuigender werden, waren wij, het publiek, al gewend aan hun houterige spel. Niet omdat zij beter werden, maar omdat wij vermoeider raakten.
Visuele luxe zonder inhoud
Wat niet over het hoofd werd gezien, was dat alle afleveringen visueel adembenemend waren. Thailand, met zijn mystiek, groen, tempels en turquoise zee, schreeuwde om symboliek. Maar het veranderde al snel in een ansichtkaart: mooi, maar leeg. Zelfs spirituele elementen (monniken, meditatie, de symboliek van de boom des doods) zijn slechts een decor geworden voor rijke westerlingen die spelen met het idee van verlichting - alsof je een spirituele wedergeboorte kunt kopen bij de receptie van een resort.
Tandeloze satire
De Witte Lotus is altijd een serie geweest die ons vermaakte met zijn cynische blik op de rijken en de corrupten. Maar deze keer lijkt het alsof de serie niet meer durft te bijten. De satire werd verdund, bijna mild. Personages als Tim Ratliff en zijn excentrieke familie zijn ontworpen voor humor en shock, maar hebben geen echte lading. Zelfs de doden waren op de een of andere manier gewichtloos. Chelsea, een van de weinige aardige personages, sterft met een donut in haar hand. Symboliek? Misschien. Maar wat is het effect? Niet helemaal.
Hoe zit het met de leer?
Mike White vertelt ons dat verlichting een illusie is en dat de zoektocht naar betekenis in de wereld van rijkdom vruchteloos is. Oké. Maar wisten we dat niet al? En nog belangrijker: hebben we echt acht afleveringen nodig om dit te ontdekken met personages die we nauwelijks kunnen uitstaan?
De enige echte sterren van het seizoen? Apen.
De meest levensechte personages die emoties overbrachten, samenhangend acteerden en visueel vermakelijk waren, waren de apen. Als er iemand terugkeert in seizoen vier, dan zijn het de apen. En misschien Fabian, die ons nog een liedje schuldig is.
