Je kunt je niet verstoppen en doen alsof je niet verantwoordelijk bent voor wat er is gebeurd. Je weet dondersgoed dat jouw beslissing gevolgen heeft gehad. En ik heb het niet over idealen, romantische scenario's of eisen waaraan niemand kan voldoen. Ik heb het over de harde feiten.
persoonlijke groei
Hoe komt het dat iemand die met een knal in je leven komt soms niet degene is die voorbestemd is om te blijven? Waarom ontstaan er relaties die in eerste instantie de juiste weg lijken, maar uiteindelijk op een kruispunt uitdraaien? En, als herinnering dat er een weg vooruit is: hij was niet haar liefde!
Wie had gedacht dat iemand die aanvankelijk warmte, begrip en aandacht belichaamt, de bron van de diepste innerlijke pijn zou kunnen worden? Hoe is het mogelijk dat een relatie die begint als een sprookje, eindigt als een onzichtbare strijd om de eigen identiteit? En waarom voelen de wonden die narcisten achterlaten zo persoonlijk, bijna alsof ze de basis van eigenwaarde raken?
Soms zegt een vrouw niet dat ze boos is, omdat ze het gewoon zat is om onzin te praten.
Alleen omdat je van me hield, betekent dat niet dat je me begreep: een waarheid die we te laat leren
Wat betekent het eigenlijk om van iemand te houden? Is het de nabijheid van lichamen, de twinkeling in de ogen, of het vermogen om het onuitgesprokene te begrijpen? Hoe vaak verwarren we liefde met begrip – en waar raken we verstrikt in dit verschil?
Is liefde echt een plek waar twee zielen elkaar accepteren – gekwetst maar eerlijk? Bestaat er iemand die je littekens kan omarmen en niet bang hoeft te zijn voor je realiteit? Is het mogelijk om van iemand te houden zonder zijn of haar pijn te begrijpen? Dit zijn geen vragen die perfectie nastreven, maar de waarheid. De waarheid over wat het betekent om voor een ander te staan – naakt in ziel, zonder masker, zonder spelletjes, gewoon met alles wat je bent.
Geef niet op. Je hebt nog een lange weg te gaan. Soms stopt het leven zonder waarschuwing.
Niemand bereidt je voor op hoeveel je van iemand kunt houden met wie je nooit je dagelijkse leven zult delen. Niets bereidt je voor op het moment waarop je beseft dat gevoel niet genoeg is. Dat het leven niet altijd aan jouw kant staat. En dat het lot, als het al bestaat, soms stil is.
Waarom hebben we het gevoel dat we alles moeten begrijpen voordat we onszelf toestaan iets te voelen? Kunnen we ons hart vertrouwen als onze geest nog steeds op zoek is naar bewijs? En is angst echt het tegenovergestelde van liefde – of misschien juist de onvermijdelijke achtergrond ervan? Hoe zit het met emoties?
Soms is het grootste gevaar niet dat iemand ons verlaat, maar dat we blijven waar we langzaam sterven. En waarom zijn we bang om degenen te verliezen die ons eigenlijk al lang geleden verloren hebben?
Of je het nu wilt of niet, je moet verder.
Heb je je ooit wel eens betrapt op het feit dat je steeds maar weer aan iets onaangenaams dacht? Waarom vervagen goede gedachten zo snel, terwijl slechte gedachten blijven hangen als een schaduw die niet weg wil? De oude wijsheid van de indianen heeft de antwoorden.











