Als je de afgelopen tien jaar minimaal één keer op internet hebt gesurft (of een video over de 'toekomst van technologie' hebt bekeken), dan heb je de belofte waarschijnlijk wel gehoord: bezorging door drones. Deze vliegende utopie, waar een pakketje met daarin een iPhone of een burrito rechtstreeks uit de lucht arriveert, zonder vertragingen, zonder menselijke fouten, zonder de vraag "heeft de koerier dit echt bij de deur achtergelaten?" Dit is Zipline.
Technisch gezien zouden we daar al moeten zijn. Amazon lanceerde in 2013 met veel bombarie het Prime Air-programma. Google (nou ja, Alphabet) volgde met “Wing”, UPS met “Flight Forward”, daarna Flytrex, Dronamics en een paar kleinere spelers. Allemaal met hetzelfde doel: een revolutie in bezorging. Tien jaar later? Je wacht nog steeds op de koerier die jouw straat heeft gemist. En dan verschijnt het Kabelbanen.
Wat is er gebeurd?
Nou, heel veel. En terwijl de giganten nog steeds over obstakels heen moeten springen (lees: regelgeving, logistiek, veiligheid, realiteit), is er één bedrijf, geheel verstoken van alle ophef en Hollywood-achtige presentaties, dat al de finishlijn heeft bereikt. Zijn naam is Zipline. En als je nog niet van hem gehoord hebt, dan is dat niet jouw schuld. Ze zijn te druk met het redden van levens om op techconferenties te springen.
Vliegen tegen de realiteit in: waarom de meeste drones nog steeds niet presteren
Voordat we naar de winnaar gaan, kijken we eerst naar de concurrentie. Prime Air van Amazon wordt bijvoorbeeld nog steeds getest. Ze hebben een enorme, luide drone die boven de grond zweeft en een pakket laat vallen vanaf een hoogte van 15 meter. Onder ideale omstandigheden. Bij zonnig weer. Geen wind. In Texas. Geweldig.
Wing (van Alphabet) gebruikt kleinere drones om producten te bezorgen in bepaalde voorsteden in Australië en de VS. Hun technologie is indrukwekkend: een hybride tussen een vliegtuig en een helikopter, stil en nauwkeurig. Probleem? De dekking is bijna lachwekkend beperkt. De meesten van ons wonen daar niet.
UPS heeft met Flight Forward al een aantal concrete stappen gezet, vooral in de ziekenhuissector. Maar dit is meer een ‘koeriersdienst met vergunning’, geen oplossing voor de dagelijkse gebruiker.
Vliegenvanger? Voedsel. In de VS. In sommige steden. Met een stalen kabel. Het is iets, maar nog lang geen revolutie.
Al deze pogingen lopen op hetzelfde punt vast: drones die te groot zijn, te veel lawaai maken, een complexe infrastructuur hebben, te hoge kosten, te veel bureaucratie en – laten we eerlijk zijn – de angst van de gebruiker dat hun chips uit de lucht vallen en in de bosjes belanden.
En dan komt de Zipline. Niet met beloften. Met feiten.
Zipline komt niet uit Silicon Valley, waar iedereen 'disruptie' roept, maar uit een concretere behoefte: hoe kunnen we bloed en medicijnen leveren aan afgelegen gebieden in Rwanda. Geen wegen. Geen tijd. Geen compromissen.
Van 2016 tot vandaag, Zipline-drones vloog meer dan 160 miljoen kilometer, honderdduizenden leveringen gedaan, duizenden levens gered – en dit alles zonder dat er ook maar één ongeval met mensen is gebeurd.
Hun eerste systeem, Platform 1, leek op een James Bond-film: een drone met vaste vleugels die met een elastiek werd gelanceerd en een pakketje (met medicijnen) aan een parachute liet vallen. Vervolgens werd het pakketje met een groot spantouw weer terug naar het basisstation gebracht. Gek? Ja. Werkt het? Absoluut.
Maar het echte meesterwerk komt nu – Zipline Platform 2.
Hoe ziet de toekomst van bezorging eruit?
Platform 2 is een futuristische dans tussen technologie, gebruiksgemak en esthetiek. Het is een hybride drone met zwevende propellers die een kleine, autonome robot – Zip – uit zijn binnenste bevrijden. Deze Zip zweeft naar de grond, oriënteert zichzelf met visuele sensoren, opent de onderkant en laat het pakket vallen met de precisie van een dinerbord, en gaat weer omhoog. Geen schudden. Geen harde landing. Nee, ahem, verpeste burrito's.
Het hele systeem weegt 25 kilogram en is grotendeels gemaakt van koolstofvezel en schuimmateriaal. Het reist met een snelheid van 112 km/u, heeft een bereik van ongeveer 30 kilometer en het beste van alles: is stil. Zo stil dat zelfs de hond van de buren er niet wakker van wordt.
Gebruiker? Je bestelt via de app. Binnen enkele minuten verschijnt de Zipline 100 meter boven je, Zip laat het pakketje vallen en vliegt weg. Geen interactie. Zonder de koerier uit te leggen waar de deur is.
Waarom slagen zij wel en anderen niet?
- Nauwkeurigheid – Zip kan leveren op een specifiek stuk land. Hij hoeft het er niet mee eens te zijn.
- Stilte – terwijl de meeste concurrenten nog zoemen als een oververhitte helikopter, zoekt Zipline de stilte op als een ninja.
- Veiligheid – Redundanties in het systeem maken het mogelijk om te vliegen, zelfs als twee propellers uitvallen. In geval van nood gaat de parachute open.
- Gebruikerservaring – geen contact met de koerier, geen “geschatte aankomsttijden”, gewoon: bestellen, ontvangen, genieten.
- Echt gebruik – ze begonnen niet met het bezorgen van koffie, maar met het bezorgen van levensreddende middelen. Nut > winst.
Zal dat ooit ook gebeuren?
Bezorging per drone is nog niet overal mogelijk. Het zal de logistieke problemen in dichtbevolkte steden, waar elk balkon een chaos in de lucht is, niet oplossen. Het zal geen vervanging zijn voor bestelwagens voor grotere pakketten.
Maar waar het zinvol is – plattelandsgebieden, spoedleveringen, lokaal voedsel – is de toekomst al hier. Ziplines zijn niet de toekomst. Ziplines zijn helemaal van nu. Wij wachten alleen nog maar tot we haar te pakken krijgen.
Conclusie: niet alles zal uit de lucht vallen. Maar er zal iets gebeuren.
Bezorging per drone is geen mythe. Het is gewoon geen universele oplossing die voor iedereen geldt. Maar zoals Zipline laat zien – in de juiste context, met de juiste technologie en met wat minder PR-hype – kan het vliegen. En leveren. Soms het leven. Soms een burrito.
En ja, beide tellen mee.
