De mensheid heeft er altijd van gedroomd om te vliegen. Van Icarus, die moeite had met het smelten van was, tot ons, die elke ochtend vast komen te zitten in eindeloze kolommen metaal en dromen van de uitwerpknop. Maar wat als ik je vertelde dat de toekomst niet in vleugels ligt, maar in iets dat lijkt op een zwevende spelcomputer? Dat is het wel: de LEO Solo JetBike.
Laten we eerlijk zijn. Toen ik de foto's voor het eerst zag, LEO Solo JetBikeIk dacht dat het een online grap was. Het leek op mijn bureaustoel met industriële föhns eraan vastgeplakt. Het leek op een gameconsole die uit de hand was gelopen in de kelder van een sciencefictionliefhebber. Maar toen keek ik beter. En toen ik de video zag, viel mijn innerlijke cynicus – degene die gelooft dat alle moderne elektrische voertuigen gewoon koelkasten op wielen zijn – even stil. Dit ding vliegt echt. En belangrijker nog: dit ding ziet er verdomd vermakelijk gevaarlijk uit, op een goede manier.
De wereld eVTOL (elektrische voertuigen voor verticaal opstijgen en landen) zit vol beloftes en computersimulaties die zelden werkelijkheid worden. Maar LEO Flight, een bedrijf opgericht door Pete Bitar en Carlos Salaff (de laatste heeft een portfolio met Mazda-conceptontwerpen, wat het autogedeelte van mijn brein hoop geeft), heeft iets tastbaars gecreëerd. Vergeet de vleugels. Vergeet de gigantische rotors die de hoofden van voorbijgangers afhakken. Dit is de LEO Solo.
Technologie: 48 anti-zwaartekrachtventilatoren
Wat de LEO Solo JetBike bijzonder maakt, is niet dat hij vliegt, maar hoe hij vliegt. In plaats van te vertrouwen op grote vleugels of helikopterpropellers, maakt hij gebruik van een elektrisch straalaandrijvingssysteem. Maar denk niet aan straalmotoren die je wenkbrauwen doen fronsen en je oprit vernielen. Het is een netwerk van 48 kleinere elektrische ventilatoren, strategisch geplaatst over de voor- en achterkant van het voertuig.
Deze ventilatoren zijn ingebouwd in de constructie zelf, wat betekent dat er geen zichtbare bladen zijn. Dit is cruciaal. Mocht je ooit op een tuinfeestje terechtkomen, dan verander je je heg (en gasten) niet in sla.
“Dit is geen experimentele faciliteit voor niet-terugkeermissies, maar een serieuze technische prestatie in een compact pakket.”
De specificaties zijn indrukwekkend gezien de omvang van het apparaat. De LEO Solo heeft een topsnelheid van 96 km/u. Dat klinkt misschien niet als een recordsnelheid op een racecircuit, maar geloof me, als je 4,5 meter boven de grond zweeft zonder chassis om je heen, voelt 96 km/u als de snelheid van het licht. Er is niets dat je van het asfalt scheidt, behalve de lucht en je vertrouwen in elektriciteit.
Batterij en bereik: achilleshiel of realiteit?
Hier moet ik een beetje cynisch, maar realistisch zijn. De LEO Solo JetBike heeft een vliegtijd van 10 tot 15 minuten. Ja, je leest het goed. Dat is net genoeg tijd om op te stijgen, indruk te maken op je buren, een blok over te vliegen en koortsachtig een landingsplek te zoeken voordat de stroom uitvalt.
Maar voordat je met je ogen rolt, denk eens na over het doel ervan. Dit is geen voertuig voor een vakantietrip. Dit is een voertuig voor een snelle "sprong". De accu (solid-state batterijtechnologie) is ontworpen voor snel opladen, en omdat het hele apparaat extreem compact is – slechts 2 x 2 meter (6,5 x 6,5 ft) – kun je het in een standaard garage parkeren. Hij laadt daar op, waarschijnlijk naast je stofzuiger.
En over stofzuigers gesproken: LEO Flight beweert dat dit ding stiller is dan zij. Het is ongeveer 80 dB, wat minder is dan de gemiddelde Dyson stofzuiger. Dat betekent dat je 's nachts in je tuin kunt landen zonder dat je buren de politie bellen of denken dat er een buitenaardse invasie is.
Design: wanneer functionaliteit en minimalisme samenkomen
Carlos Salaff heeft fantastisch werk geleverd met het ontwerp. De LEO Solo is niet zomaar een miniatuurhelikopter. Het is een compleet nieuwe categorie. Het is een zweefmotor. De bestuurder zit in een halfliggende positie, wat de luchtweerstand vermindert en je het gevoel geeft dat je iets uit de futuristische film Tron bestuurt. Er is geen cockpit, geen ingewikkelde instrumenten, alleen jij en de wind.
Het beste nieuws voor de meesten van ons? Het doel van het bedrijf is dat je geen vliegbrevet nodig hebt om met dit toestel te vliegen. Omdat het geclassificeerd is als een ultralicht vliegtuig (volgens de FAA Part 103-regelgeving in de VS), kan in theorie iedereen met voldoende moed en $999 om te reserverenUiteraard raad ik u ten zeerste aan om in ieder geval een basiskennis van de natuurkunde te hebben voordat u opstijgt.
Het veiligheidssysteem is gebaseerd op redundantie. Omdat je 48 ventilatoren hebt, kunnen sommige ervan uitvallen, maar je landt nog steeds veilig. Het ballistische parachutesysteem is als laatste verdedigingslinie opgenomen.
