De Britse misdaadminiserie The Game, die op Pickbox NOW hoogtij viert, volgt het verhaal van een gepensioneerde ex-detective die nog lang niet met pensioen is. De serie, die een product lijkt te zijn van de BBC-school van "psychologische suspensedtectives met een Brits tintje en sjofele charme", is de zoveelste in een reeks hits die het maximale uit vier afleveringen weten te halen: spanning, paranoia en die knagende vraag: is hij echt, of "overkomt" het hem gewoon?
Huw Miller: Gepensioneerd, maar zeker niet kalm
Jason Watkins (De kroon, Rechts) speelt niet de rol van Huw Miller – hij is eigenlijk leeft een voormalig rechercheur die probeert afscheid te nemen van zijn politiebadge, maar zijn verleden grijpt hem bij de kraag en trekt hem terug in het spel. En niet zomaar in het spel – in Het spelWe volgen Miller door een periode waarin hij eigenlijk thee zou moeten drinken, duiven zou moeten voeren en emotionele inzinkingen zou moeten vermijden. In plaats daarvan krijgt hij een buurman. En niet zomaar een buurman – Patrick Harbottle. Robson Green (het doorgaans vriendelijke gezicht van de Britse televisie) schittert hier verrassend in de rol. “ongemakkelijk vriendelijk” een buurman die:
a) seriemoordenaar,
b) een complete psychopaat,
c) een heel aardige man met een heel slechte timing.
De spanning die je vanaf de eerste regel grijpt "Tot ziens"
En hier begint het – niet zomaar een spelletje, maar een psychologisch duel. Patricks onschuldige zin "ik zie je later" doet bij Huw de alarmbellen rinkelen. Waarom? Omdat het precies de zin is die de beruchte "Ripton Stalker" gebruikte – een beruchte zaak die Huws carrière, reputatie en geestelijke gezondheid verwoestte.
In een oogwenk verandert Huw in die buurman die 'toevallig' met een zak vol afval voor de deur staat en controleert wie de post leent. En de kijkers? We drijven met hem mee in een spiraal van paranoia, achterdocht en (on)gerechtvaardigde obsessie. Elke aflevering sleept ons mee in een psychologische thriller, meer een misdaadroman, waarin het steeds moeilijker wordt om te onderscheiden wie de jager is en wie de prooi.
Een productie die bluft als een pokerprof
Interessant: De serie, die zich zou afspelen in een typisch Engelse wijk, is in werkelijkheid gefilmd op pittoreske locaties in Baskenland en Cuenca, Spanje. En hoewel de lokale bevolking daar waarschijnlijk nog nooit een klassieke Engelse theepot heeft gezien, is het decorontwerp... verkoop de illusie van het voorstedelijke Engeland met opmerkelijke precisie.
De serie vindt het wiel niet opnieuw uit. Ja, we hebben alle klassieke elementen: een getraumatiseerde rechercheur, een moordenaar die... misschien terugkeert, de familie die niet gelooft, de politie die met hun ogen rolt. Maar het is allemaal met genoeg verfijning en intensiteit gedaan dat vier afleveringen... terwijl ze voorbij vliegenEn dat is nou juist de grootste kracht. Het spel – kan eenvoudig zijn, maar toch zo spannend als een Britse theepot die op het punt staat te koken.
Watkins + Green = een combinatie die de serie een boost geeft
Jason Watkins, met zijn fragiele maar onverzettelijke vertolking van Miller, voegt een emotionele diepgang toe aan de serie die de harten van kijkers grijpt. De echte grappenmaker in dit spel is echter Robson Green, die zijn gebruikelijke vriendelijke tv-persoonlijkheid volledig overstijgt. Zijn Patrick zit vol stille dreiging, dubbelzinnigheid en... glimlachen die je bloed doen stollen. Want in dit spel weet je het maar nooit: is een glimlach vriendelijk of dodelijk?
Een serie die meer is dan zomaar een ‘Brits misdaaddrama’
Het spel is het bewijs dat Channel 5 (in samenwerking met Pickbox NU) weet hoe hij een verhaal kan creëren dat kort, krachtig en in één avond te bekijken is – ideaal voor iedereen die een intense detective-ervaring wil, maar niet de marathon van tien seizoenen wil kijken.
Ja, sommige plotlijnen zijn herkenbaar, ja, de onthulling had later kunnen komen, en ja – sommige personages reageren alsof ze nog nooit een misdaadserie hebben gezien. Maar dat vergeef je allemaal voor de sfeer, het acteerwerk en die zoet-pijnlijke spanning die je grijpt en pas in het laatste frame loslaat.
