Wanneer Brad Ingelsby en Mark Ruffalo hun krachten bundelen, gebeurt er iets waarvan Scorsese zou zeggen: "Oh ja." Welkom bij "The Task", HBO's nieuwste prestigieuze drama dat op brute wijze het hart van Amerika ontleedt, met een mes dat niet alleen het vlees, maar ook de waarheid snijdt.
Het is niet alleen het weer dat regent in Philadelphia – het is Taak Het regent klappen, geweervuur en morele dilemma's. Brad Ingelsby, de man die ons choqueerde met Merrie van Easttown, keert terug met een nieuw verhaal uit dezelfde harde arbeidersklasse, waar mensen meer gewend zijn aan vuile handen dan aan hoge idealen. Alleen wordt de hoofdrol dit keer niet gespeeld door Kate Winslet met een sigaret in haar mond, maar Mark Ruffalo, die een vermoeide maar vastberaden FBI-agent speelt – een man die blijkbaar nooit een gebrek heeft aan donkere kringen, verantwoordelijkheden en innerlijke conflicten.
Rollen die branden (en ook een beetje smeulen)
Ruffalo is niet de enige ster in deze rauwe opera over misdaad en existentialisme. Tom Pelphrey – die ongevoelige dwaas van Ozark – hier schittert hij als een "normale" vader die een reeks brute overvallen leidt. Zijn vertolking is een perfecte studie in ontleding: hoe ver kan een man gaan voordat zijn morele kompas hem in de steek laat – als hij er ooit een heeft gehad?
Ze worden ondersteund door een uitzonderlijke cast: Emilia Jones (CODA) als nieuwkomer die in het systeem wil geloven (maar oh, wat zal dat haar niet lukken), Martha Plimpton als een meedogenloze baas, en Raúl Castillo, die voor het derde seizoen op rij een man speelt die duidelijk iets weet wat hij niet zou moeten weten.
Het is niet alleen een misdaad, het is een Amerikaanse misdaad.
Taak is veel meer dan een procedure. Het is niet NCIS, waarin je elke zaak in 42 minuten afrondt en met een happy end. Ingelsby benadrukt authenticiteit: Philadelphia is niet zomaar een decor, het is een personage op zich – met zijn betonnen straten, lege bartafels en mensen die nog steeds geloven dat morgen een betere dag zou kunnen zijn. (Spoiler: dat zal niet gebeuren.)
In de loop van tien afleveringen bouwt de serie langzaam, bijna pijnlijk, een verhaal op dat familiedrama, misdaad en identiteitsvragen met elkaar verweeft. Wanneer word je een monster? En wie heeft het recht om te zeggen dat je er een bent geworden?
Regie die ademt met het script
Jeremiah Zagar en Salli Richardson-Whitfield overdrijven niet met hun regie, wat in dit geval een compliment is. De camera blijft vaak een seconde te lang op de personages hangen – net genoeg om ons het gewicht van elke beslissing, elke uitgeademde zin te laten voelen. Visueel is de serie duister, maar nooit deprimerend. Alsof Fincher zou filmen. De Draad, als je hem vraagt zich in te houden.
Het productiegewicht dat gevoeld wordt
De productie wordt ondersteund door grote namen – van Ruffalo, die duidelijk weet hoe hij achter de camera moet staan, tot de ervaren producers WIIP en Public Record. Het resultaat? Een serie die prestige uitstraalt, maar niet snobistisch is. Zoals het duurste jasje uit een tweedehandswinkel: geraffineerd, maar beproefd.
Taak is meer dan zomaar een serie. Het is een spiegel van het moderne Amerika – gebroken, bloederig en, het ergste van alles, echt.
Als je bent Merrie van Easttown zal je depressief maken, Taak deed hetzelfde... alleen zul je er deze keer nog meer van genieten. Maak je klaar voor de maandagen op HBO-maxals je de serie niet kijkt, zul je gevoeldEn als het voorbij is, wil je opnieuw beginnen. Niet omdat er iets onbegrijpelijks is, maar omdat je wilt geloven dat het anders had kunnen aflopen.
Maar zoals Philadelphia zegt: "Dromen zijn voor mensen die ze zich kunnen veroorloven."
