De Romeinse kunst is waarschijnlijk (grotendeels) verantwoordelijk voor de uitzonderlijke bijdrage aan de kunst van de westerse cultuur. Dit zette zich gedurende de middeleeuwen voort met kerkelijke kunst en muziek, en vandaag de dag zijn de Italianen nog steeds leiders in de wereld van de filmkunst. Ze maakten de weg vrij voor alle filmmakers, zowel thuis als over de hele wereld. De meest herkenbare regisseurs van vandaag, zoals Martin Scorsese en Francis Ford Coppola, hebben publiekelijk erkend dat ze voor eeuwig dank verschuldigd zijn aan deze ongelooflijke Italiaanse filmmakers. Hier zijn tien van de beste Italiaanse filmregisseurs aller tijden.
10. Roberto Benigni (1952)
Benigni is de jongste op deze lijst en waarschijnlijk het meest bekend bij het jongere publiek. Hij speelde de hoofdrol in en regisseerde de tragikomedie Het leven is mooi. (Life is Beautiful, 1997), het verhaal van een Jood en zijn zoon die in een concentratiekamp belanden. De film werd genomineerd voor zeven Oscars en Benigni won de Oscar voor Beste Acteur en de Oscar voor Beste Buitenlandse Film. Benigni regisseerde daarna nog twee films: Pinokkio (Ostržek, 2002) en De tijger en de sneeuw (De tijger en de sneeuw, 2005).
Films: Het enige wat overblijft is huilen. (1984), De kleine duivel (1988), Het monster (1994), Het leven is mooi. (Het leven is mooi, 1997), Pinokkio (Ostrzek, 2002), De tijger en de sneeuw (De tijger en de sneeuw, 2005).
9. Sergio Leone (1929 – 1989)
Sergio Leone, vooral bekend om zijn spaghettiwesterns, was de uitvinder van de extreme close-up in westerns. Leone werd geboren in een familie van filmmakers, met zijn vader als pionier van de cinema en zijn moeder als actrice. Hij vroeg zijn componisten vaak om de muziek voor de film van tevoren te schrijven – hij speelde de muziek dan tijdens de opnames, wat de prestaties en effectiviteit van zijn acteurs verbeterde. Critici waren over het algemeen verdeeld, deels omdat spaghettiwesterns aanvankelijk als een triviaal genre werden beschouwd. Tegenwoordig wordt Leone geprezen als een meesterlijk regisseur.
Films: Voor een paar dollar meer (Voor een dollar meer, 1965), Il buono, il brutto, il cattivo (Het Goede, het Lelijke, het Kwade, 1966), Er was eens het Westen (Er was eens een tijd in het Wilde Westen, 1968), Er was eens een tijd in Amerika (Er was eens een tijd in Amerika, 1984).
8. Pier Paolo Pasolini (1922 – 1975)
Pier Paolo Pasolini staat bekend om zijn schokkende en controversiële laatste film Salò op de 120 giornate di Sodoma (Salo of de 120 dagen van Sodom, 1975), gebaseerd op het gelijknamige boek van Donatien Alphonse François de Sade, beter bekend als de markies de Sade. Als regisseur creëerde Pasolini een soort schelmenachtig neorealisme, waarin hij de trieste realiteit (verborgen maar concreet) toonde, een visie die maatschappelijke of politieke krachten niet graag aan het publiek wilden tonen via een kunstwerk. In zijn werk propageerde de regisseur ook het concept van 'natuurlijke heiligheid', het idee dat de wereld op zichzelf heilig is en geen spirituele essentie of bovennatuurlijke zegen nodig heeft om een dergelijke staat te bereiken. Pasolini was een uitgesproken communist, homoseksueel en atheïst. Hij werd in 1975 vermoord.
Films: Accattone (Bedelaar, 1961), Mama Roma (1962), Het Evangelie volgens Matteüs (Evangelie van Matteüs, 1964), Stelling (Stelling, 1968), De bloem van de eeuw is een notitie (Bloem van Duizend-en-één-nacht, 1974), Salò op de 120 giornate di Sodoma (Salo of 120 dagen van Sodom, 1975).
7. Franco Zeffirelli (1932)
Hoewel Zeffirelli internationaal minder bekend is om zijn verfilming van Romeo en Julia uit 1968, is hij wel bekend om de miniserie Jezus van Nazareth (1977), die nog steeds met Pasen in veel landen wordt uitgezonden. In zijn jeugd studeerde Franco Zeffirelli kunst en architectuur en werkte hij samen met regisseurs als Vittorio De Sica, Roberto Rossellini en Luchino Visconti. Zeffirelli is ook bekend om zijn operaregie in grote operahuizen over de hele wereld. Hij wordt lovend ontvangen door de homogemeenschap, omdat hij het standpunt van de katholieke kerk over homoseksualiteit steunt (ondanks het feit dat hij zelf homoseksueel is).
Films: Romeo en Julia (1968), Jezus van Nazareth (1977), Verhaal van een zwartkop (1993), Jane Eyre (1996).
6. Roberto Rossellini (1906 – 1977)
Rossellini is een van de belangrijkste regisseurs van het Italiaanse neorealisme, een stijl die zich kenmerkt door verhalen over de arme arbeidersklasse, gefilmd op locatie en vaak met semi-professionele acteurs. In een essay uit 1963 merkte François Truffaut (filmcriticus) Rossellini's invloed in Frankrijk op (vooral onder leden van de Nouvelle Vague), die zo groot was dat hij in alle opzichten de "vader van de nieuwe Franse golf" werd genoemd. Roberto Rossellini trouwde met Ingrid Bergman en ze kregen een dochter, Isabella Rossellini, inmiddels ook een beroemde actrice.
Films: Rome open stad (Rome, Open Stad, 1945), Landschap (Paisa, 1946), Franciscus, Gods nar (Francis, zanger van God, 1950), Stromboli, land van God (Stromboli, 1950), Europa '51 (1952), Reizen naar Italië (Reis naar Italië, 1954), La prijs de pouvoir door Lodewijk XIV (De opkomst van koning Lodewijk XVI, 1966).
LEES VERDER: Cult noir-films die we moeten zien
5. Luchino Visconti (1906 – 1976)
Visconti werd geboren in een adellijke en rijke familie (een van de rijkste van Noord-Italië) in Milaan. Zijn vader was de hertog van Grazzano. Door zijn opvoeding kwam Luchino veelvuldig in contact met vooraanstaande kunstenaars uit die tijd, zoals Puccini en Toscanini.
Visconti was in de eerste plaats een neorealist. In 1969 verscheen zijn film De val van de goden (The Damned, 1969) werd genomineerd voor een Oscar, wat hem ook internationale faam opleverde. De decadentie en luxueuze schoonheid van deze film zijn kenmerkend voor Visconti's esthetiek, en dat zie je terug in al zijn films.
Films: Obsessie (Obsessie, 1943), Gevoel (1954), De witte nachten (Witte Nachten, 1975), Rocco en zijn broers (Rocco en zijn broers, 1960), Het luipaard (Luipaard, 1963), Dood in Venetië (Dood in Venetië, 1971).
4. Vittorio De Sica (1902 – 1974)
Vittorio De Sica is ook een neorealistische regisseur. Hij werd geboren in armoede en werd later acteur. Dit bracht hem ertoe zijn eigen bedrijf op te richten, dat voornamelijk lichte komedies produceerde. In die tijd ontmoette hij Luchino Visconti. Hij ontmoette ook Cesare Zavattini, een briljante Italiaanse neorealistische scenarioschrijver, en begon een lange samenwerking met hem. Zijn film De ciociara (Two Women, 1960), waarin ook Sophia Loren speelt, is waarschijnlijk zijn beste film.
Films: De kinderen kijken naar ons. (Kinderen kijken naar ons, 1944), Sciuscia (Schoenpoets, 1946), Fietsendieven (Fietsendieven, 1948), Umberto D. (1952), De ciociara (Twee vrouwen, 1960), Gisteren, vandaag, morgen (Gisteren, Vandaag, Morgen, 1963), huwelijk in Italiaanse stijl (Bruiloft in Italiaanse stijl, 1964).
3. Bernardo Bertolucci (1940)
Bernardo Bertolucci is een meervoudig Oscar-winnende regisseur. Hij won de Oscar voor Beste Regisseur voor zijn film De laatste keizer (De laatste keizer van China, 1987), de eerste westerse film gemaakt in en over China. Bertolucci's vader was een dichter, en als jongen verlangde Bernardo ernaar in de voetsporen van zijn vader te treden. Bertolucci is de vader van vele zeer succesvolle films, waaronder Laatste Tango in Parijs (Laatste tango in Parijs, 1972).
Films: Vóór de revolutie (Vóór de Revolutie, 1964), De conformist (Conformist, 1970), Laatste Tango in Parijs (Laatste tango in Parijs, 1972), Novecento (1900, 1976), De laatste keizer (De laatste keizer van China, 1987), Schoonheid stelen (Alleen dansen, 1996), De Dromers (Dromers, 2003).
2. Michelangelo Antonioni (1912 – 2007)
Michelangelo Antonioni is een modernistische regisseur wiens films tot de meest invloedrijke in de filmesthetiek worden gerekend. Hij werd geboren in een welgestelde familie van landeigenaren in Noord-Italië. Hij en zijn broer brachten het grootste deel van hun jeugd buiten door, spelend met vrienden uit armere gezinnen. Antonioni's vroege films hadden een grote invloed op arthousefilms, omdat hij filmmakers, meer dan welke andere regisseur dan ook, aanmoedigde om elliptische en open verhalen te verkennen.
Films: Het avontuur (Avontuur, 1960), De nacht (Nacht, 1961), De Eclisse (Zonverduistering, 1962), Rode woestijn (Rode Woestijn, 1964), Ontploffing (Uitbreiding, 1966), Zabriskie Point (Zabriskie Peak, 1970), Beroep: verslaggever (Beroep: verslaggever, 1975).
1. Federico Fellini (1920 – 1993)
Fellini staat bekend om zijn kenmerkende stijl, die fantasie en barokke beelden combineert. Hij wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke en gerespecteerde filmmakers van de 20e eeuw. Tijdens Mussolini's fascistische regime waren Federico en zijn broer Riccardo lid van de Avangurdiste, een fascistische jeugdorganisatie waar elke jongen verplicht lid van moest worden.
Fellini won gedurende zijn carrière talloze prijzen, waaronder vier Oscars, twee Zilveren Leeuwen, een Gouden Palm en de Grote Prijs op het Internationale Filmfestival van Moskou.
Films: De straat (Weg, 1954), De nachten van Cabria (Nacht van Cabiria, 1957), Het zoete leven (Het zoete leven, 1960), Acht en een half 8½ (Acht en een half, 1963), Amarcord (Amarcord, 1973), De stad van vrouwen (Stad van Vrouwen, 1980).
