Het leven kan geplaatst worden in de ruimte tussen potentieel en werkelijkheid. Onder hen zijn verhalen, liedjes, die in hun inhoud altijd hetzelfde verhaal in verschillende varianten herhalen, zoals - ik zou kunnen, ik zou moeten, wanneer... - ergens spijt van hebben!
Verliezen is geen straf voor falen, het is juist het tegenovergestelde van wat had kunnen zijn! Van wat we voor ogen hadden en waar we naar verlangden, maar niet bereikten.
Het faalpotentieel wordt echter meestal niet dagelijks overschreden. We rijden bijvoorbeeld over de weg en nemen de langzaamste rijstrook omdat we dachten dat die de snelste was. Dan lachen we niet, maar we worden boos en woedend net zo nerveus en woedend waren al degenen die we enige tijd geleden hadden ingehaald en voor wie we agressief de tegenoverliggende baan opduwden om een plaats op de snelste baan in te nemen.
Wij denken niet!
In plaats daarvan zouden we die keer van de muziek kunnen genieten, maar nee, we zetten het volume niet hoger en zingen hardop. We knarsetanden liever, slaan op het stuur en minuten veranderen in weer een uur verspild leven, in frustratie en woede.
Of als we slechte cijfers halen, waar dan ook - op school, op het werk, of als we iets verkeerd doen of dingen niet volgens plan gaan. Dan lachen of springen we niet van vreugde, maar worden gewoon overweldigd door negatieve emoties.
Onze hersenen zijn niet geprogrammeerd om kort te verwerken en de beste optie te kiezen. V we verwerken eindeloos emotionele inhoud, indrukken en allerlei soorten informatie. We draaien ze in cirkels, we vinden geen optimale oplossingen, we bereiken geen doorbraak, we benutten niet ons volledige potentieel.
Waarom zou je? Het is gemakkelijker om boos te zijn en te klagen. Geloven dat het ons niet gegeven is of dat anderen hier alleen maar de schuld van hebben.
Het brein leert met zijn programma's elke situatie te vermijden waarin het zich zou kunnen bevinden verloren potentieel plezier. Hoe groter het winstpotentieel, hoe groter onze weerstand.
En dit is de belangrijkste reden waarom we nooit onze mogelijkheden gebruiken, we nooit onze talenten ontwikkelen, we nooit onze dromen realiseren. Als we niet geloofden dat we iets te verliezen hadden, zouden we er niet zo aan vasthouden. En het ergste verlies is het verlies dat we niet hebben meegemaakt.
We kunnen de beste baan ter wereld hebben, maar we zijn bang. Wat als we haar niet aankunnen, wat als we falen en haar verliezen?
We kunnen de beste partner en de grootste liefde hebben, maar wat als hij ons kan verachten, verlaat ons. Wat als blijkt dat iets belangrijker voor hem is dan voor ons?
Onze programma's zijn in zekere zin egoïstisch en beschermen ons ego, ons gevoel van eigenwaarde, onze trots.
Het kan een leven lang duren je vraagt wat als en dit is het perspectief van waaruit we duidelijk al ons onbenutte potentieel zien.
Laten we een kanaal van realisatie worden, een stroom van bron naar uitlaat, zoals de natuur het bedoeld heeft. Hoe? We hoeven alleen maar de programma's in de hersenen uit te schakelen en de stroom van het leven los te laten!
