UNESCO-wereldattracties met een mysterieuze en duistere geschiedenis

Wij presenteren u globaal bezienswaardigheden, gerangschikt op UNESCO Werelderfgoedlijst, wiens verleden vrij ongebruikelijk is.

Archeologische vindplaats van Delphi (Delphi, Griekenland)

Delphi het omliggende adembenemende berglandschap en het culturele belang voor de oude Grieken maken het tot een van de meest populaire UNESCO-erfgoedlocaties, maar het heiligdom is door de geschiedenis heen niet altijd zo talrijk geweest. Toen het christendom de belangrijkste religie in Griekenland werd, werden de tempel en de bouwwerken verwoest en het heiligdom verlaten.

Kort daarna bouwden de lokale bevolking het dorp Kastri op de ruïnes van het voormalige heiligdom, waarbij ze een deel van het historische marmer gebruikten voor ongeveer 100 huizen. De historische waarde van het heiligdom was bijna verloren gegaan, maar in de 19e eeuw begonnen historici het dorp vaker te bezoeken, waarna ze tot de ontdekking kwamen dat Delphi hier ooit heeft gestaan. Na vele jaren van opgravingen en de verhuizing van Kastri-dorpelingen naar het aangrenzende gebied, verklaarde UNESCO het in 1987 tot werelderfgoed.

Stari Most (Mostar, Bosnië en Herzegovina)

De Ottomaanse boogbrug die tegenwoordig in Mostar staat, steekt de rivier de Neretva over en verbindt de twee delen van de stad. Maar de brug is niet meer degene die hier oorspronkelijk is gemaakt. De structuur werd voor het eerst gebouwd in 1557 en wordt beschouwd als een belangrijk voorbeeld van islamitische architectuur op de Balkan.

Het werd echter gebruikt als militaire aanvoerlijn tijdens de Joegoslavische oorlog en werd daarom zwaar beschoten, waardoor het in 1993 in het water stortte. UNESCO en de internationale gemeenschap kwamen onmiddellijk tussenbeide met plannen voor de restauratie, die in 2004 werd voltooid. De brug en de oude stad werden het volgende jaar toegevoegd aan de UNESCO Werelderfgoedlijst.

Borobudur-tempel (Java, Indonesië)

De boeddhistische tempel van Borobudur, gebouwd in de achtste en negende eeuw, wordt beschouwd als een religieus centrum. De tempel werd verlaten in de tijd dat de islam de overhand had in de regio, en hij was ook bedekt met vulkanische as van een nabijgelegen vulkaan en de weelderige flora van het omringende regenwoud. Het was bijna vergeten tot 1811, toen de opgravingen begonnen op initiatief van Sir Thomas Stamford Raffles.

Meer dan een eeuw later, in de jaren zeventig, herstelden UNESCO en de Indonesische regering de historisch belangrijke tempel en beloofden ze deze te behouden voor toekomstige generaties.

Hashima Island-koolmijn (Hashima-eiland, Japan)

Het kleine eiland Hashima is pas onlangs op de UNESCO-lijst gekomen, vooral vanwege de onderwaterkolenmijnen die hier in de tweede helft van de 19e eeuw werden aangelegd. Deze vertegenwoordigen een belangrijke mijlpaal in de Japanse industrialisatie.

Minder bekend is de donkere kant van het eiland. In de jaren dertig, tot het einde van de Tweede Wereldoorlog, deed het eiland dienst als een wreed werkkamp waar Chinese krijgsgevangenen en dienstplichtige Koreaanse burgers werden gemarteld en gedwongen in mijnen te werken totdat ze stierven. Het aantal slachtoffers van het kamp op dat moment blijft onbekend, maar sommigen schatten dat meer dan 1.300 gevangenen verhongerden of uitgeput waren.

Coiba Nationaal Park (El Trapiche, Panama)

In de Stille Oceaan, voor de kust van Panama, ligt het grootste eiland van Midden-Amerika: Coiba. Het weelderige reservaat, bedekt met tropisch regenwoud, deed tussen 1914 en 2004 dienst als gevangenis, waar moordenaars, verkrachters en politieke gevangenen van de dictators Omar Torrijos en Manuel Noriega wegkwijnden in dwangarbeid.

Omdat de toegang tot het eiland beperkt was, bleef de natuur praktisch onaangetast, dus in 1992 riep Panama het uit tot Coiba National Park. Een jaar nadat de Coiba-gevangenis was gesloten, verklaarde UNESCO het park tot werelderfgoed vanwege het ecologische belang ervan.