Het is interessant om na te denken over hoe mensen die ooit alles voor ons betekenden, opeens niets meer worden. Hoe we leren vergeten. Hoe we onszelf dwingen te vergeten. En hoe tijd andere mensen in ons leven brengt. Is het echt zo eenvoudig om de persoon die ooit alles voor je betekende uit je leven te verwijderen?
Hoe kunnen ze weer vreemden worden? Een vreemde, alsof ze elkaar nooit hadden gekend. Is het echt zo eenvoudig om de persoon van wie je hield in een vreemde te veranderen? Een persoon die je dagelijkse leven kende, je fouten, je kwetsbaarheid, je naaktheid?
Je blijft achter met herinneringen. Die momenten samen zullen er altijd zijn. De herinneringen die zijn achtergelaten op de plaatsen die je samen hebt bezocht en de dingen die je hebt gezegd, dat is alles wat overblijft.
Vergeet je ooit echt alle eerste momenten samen, intimiteit? Worden uw jubilea weer gewone dagen van het jaar? Aan de dingen die je hebt gedaan en de beloften die je hebt gedaan? Negeer je ze omdat er simpelweg geen andere keuze is?
Je geest vertelt je om zonder hen te blijven leven en dwingt je hart om dit voorbeeld te volgen. Is het echt zo makkelijk?
Ik geloof dat als je van iemand houdt, je voor altijd van ze houdt of helemaal nooit van ze houdt.
Natuurlijk veroorzaakt een breuk wonden die je elkaar verlaat, soms diep, en je vreest het risico er weer in te vallen.
Ik wil niet geloven dat gedeelde momenten zomaar gewist worden. Je drukt op de delete-toets en leeft verder alsof je gisteren niet van iemand hield, maar vandaag niet meer bestaat.
Iedereen is het centrum van zijn eigen universum. Als je met een ander botst, kan het je vernietigen, veranderen, ontroeren. Soms kom je samen als één, andere keren breek je in duizenden stukken.
Zal je universum ooit weer de persoon omvatten die een scheur in je hart heeft gemaakt? Niemand weet het. Past iemand in het profiel van de persoon van wie je hield? Ik weet het niet.
Je vindt zielen gemaakt van hetzelfde materiaal als de jouwe. Je vindt partners, vrienden en hebt het gevoel dat je nooit uit elkaar zou kunnen zijn. Je wacht tot een ander universum in botsing komt met het jouwe om te veranderen wat je zelf niet kunt doen.
Pas na de storm besef je dat alleen het altijd rustiger wordt en dat je de sterren anders ziet. Niemand weet wiens wrakstukken jouw pijn kunnen veroorzaken en welke tot liefde gemaakt zullen worden.
We beginnen allemaal als vreemden en worden, indien mogelijk, geen vreemden.
