Vrouwendag is geen doos chocolaatjes, een roos, een anjer of een wenskaart die je krijgt van je mannelijke collega's, maar de moed en opoffering van al die vrouwen die ervoor zorgen dat je vandaag onafhankelijk bent en je leven kunt leiden vrijheid.
Ware het niet voor de textielarbeiders die op 8 maart 1857 in New York protesteerden vanwege slechte arbeidsomstandigheden en lage lonen, zou je vandaag waarschijnlijk niet je favoriete werk doen, je zou er niet voor betaald worden. Deze vrouwen werden al in 1857 door de politie met wapenstokken weggejaagd, maar richtten twee maanden later een vakbond op. De protesten bleven elk jaar op 8 maart plaatsvinden, maar waren het grootst in 1908, toen 15.000 vrouwen de straat op gingen in New York om kortere werktijden, stemrecht en betere lonen te eisen.
Twee jaar later vond in Kopenhagen de eerste internationale vrouwenconferentie plaats, georganiseerd door de Socialistische Internationale, waar de Duitse revolutionair en feministe Clara Zetkin eiste dat de één dag per jaar gewijd aan het vieren van de rechten van vrouwen. De eerste vrouwendag werd gevierd 19 maart 1911, maar later werd deze dag verplaatst naar 8 maart, omdat in 1917 vrouwen in de Sovjet-Unie stemrecht kregen dankzij de buitengewone Aleksandra Kollontai, een collega en vriendin van Zetkina.
Op Internationale Vrouwendag we herinneren ons ook de grote tragedie die plaatsvond op 25 maart 1911, toen de Triangle Shirtwaist-fabriek door brand werd verwoest verloor zijn leven 123 vrouwen en meisjes en 23 mannen. De jongste slachtoffers waren 14-jarige werkneemsters. Dit ongeval wordt beschouwd als het op drie na ergste industriële ongeval in de geschiedenis van de VS en leidde tot strengere wetten op het gebied van openbare veiligheid.
Clara Zetkin en Aleksandra Kollontaj zijn slechts twee van de vele dappere vrouwen die zich hebben bewezen in de strijd voor onze rechten.
