Voor velen zijn Trumps uitspraken over 60 %-tarieven een nieuwe provocatie 'in de aanloop naar de verkiezingen'. Maar als je "The Mar-a-Lago Accord" eenmaal gelezen hebt, zul je je rot lachen. Achter de schermen gaat een strategie schuil die het wereldwijde financiële systeem radicaal zou kunnen veranderen, en Amerika naar plekken zou kunnen brengen waar zelfs Latijns-Amerikaanse populisten nog niet zijn gekomen.
Wanneer voormalig Amerikaans president Donald J. Trump een nieuwe economische doctrine aankondigt, beschouwt de wereld zijn woorden vaak als theater voor zijn kiezersbasis. Maar achter de schermen zou er een daadwerkelijke strategische tekst bestaan – officieus het ‘Mar-a-Lago-akkoord’ genoemd – die een plan schetst voor een alomvattende herstructurering van de mondiale economische orde.
Het document, opgesteld door een groep rond econoom Stephen Miran, onthult een drieledig plan: devaluatie van de dollar, massale invoerrechten en herstructurering van de Amerikaanse schuld – inclusief het idee van 100-jarige obligaties met een minimale coupon. Als dit klinkt als de economische versie van “Mad Max”, ben je niet de enige die met zijn ogen rolt.
Ideologische wending: Amerika als ontwikkelingsland?
Deze strategie zou een historische wending kunnen betekenen, waarbij de VS – lange tijd het epicentrum van de mondiale financiën – tactieken gaat inzetten die normaal gesproken zijn voorbehouden aan ontwikkelingslanden: devaluatie, protectionisme en schuldsanering.
Stel je het volgende scenario voor: volgens deze logica zou de VS de dollar doelbewust verzwakken, protectionistische tarieven invoeren en tegelijkertijd andere landen overtuigen om Amerikaanse schulden in te wisselen voor ultra-langetermijnobligaties. In theorie zou Washington zijn verplichtingen 'bevriezen' en zou de export weer concurrerend worden dankzij een zwakkere dollar.
Maar het probleem is duidelijk: Pogingen om de dollar middels tariefmaatregelen tegelijkertijd te devalueren en te versterken, zijn fundamenteel tegenstrijdig.
De dollarval: de paradox van de wereldreservemunt
De kern van deze strategie is gebaseerd op kritiek op de status van de dollar als wereldwijde reservemunt. Miran beweert dat deze status schadelijk is voor de Amerikaanse industrie, omdat de waarde van de dollar kunstmatig wordt opgedreven. Hierdoor worden Amerikaanse producten duurder en minder concurrerend. Maar de ironie is evident: diezelfde status biedt Amerika een levensstijl waarin het echte goederen kan importeren in ruil voor ‘beloften in digitale dollars’.
Als Amerika dit voorrecht opgeeft – of als de wereld zelf het vertrouwen erin verliest – zullen de gevolgen wereldwijd zijn. Denk hierbij aan hogere rentetarieven op Amerikaanse staatsobligaties, verlies aan liquiditeit en een potentiële vertrouwenscrisis in het Amerikaanse fiscale systeem.
“Douaneoorlog 2.0”: nu ook met morele categorisering van landen
Een van de meest opvallende elementen van de strategie is het voorstel om wereldwijd “sociaal kredietsysteem”: landen die de Amerikaanse belangen volgen – van het betalen aan de NAVO tot het respecteren van Amerikaans intellectueel eigendom – zouden markttoegangsrechten, lagere tarieven en andere voordelen krijgen. De rest van de wereld? Laat hem zich voorbereiden op 'discipline'.
Dat betekent dat handelsbetrekkingen morele betrekkingen zouden worden: werk met ons samen, of betaal een belasting voor uw ongehoorzaamheid. Hoewel de VS al lang economische invloed gebruikt om geopolitieke doelen te bereiken, zou dit systeem deze praktijk institutionaliseren.
Een rijk vol schulden
Maar het meest alarmerende deel van het document is misschien wel het voorstel om schuldsanering: Uitgifte van "eeuwleningen", obligaties met een looptijd van 100 jaar en een minimale coupon. Dit is een duidelijk teken dat Washington de huidige lasten wil verminderen en deze wil afschuiven op toekomstige generaties.
In een extreme versie vermeldt het document zelfs de mogelijkheid niet-betaling van rente aan buitenlandse houders van Amerikaanse obligaties. Met andere woorden: technisch faillissement.
De VS, die de wereld in het verleden heeft geleerd over verantwoord begrotingsbeleid, flirt nu met de mogelijkheid om opzettelijk hun schuldverplichtingen niet nakwamen – iets wat tien jaar geleden ondenkbaar zou zijn geweest.
Nieuwe doctrine of wanhopige maatregelen?
Het Mar-a-Lago-akkoord is geen officieel document van het Witte Huis, maar eerder een concept. Maar als we het lezen als het programmatische uitgangspunt van de toekomstige regering, dan onthult het diepe onzekerheid binnen het Amerikaanse systeem.
In plaats van een zelfverzekerd imperium, schetst zich een beeld van een land dat bereid is het wereldwijde vertrouwen op te offeren om zijn eigen financiële crisis te overleven. Dit is geen manifest van macht, maar het bewijs dat het imperium op een punt is beland waarop het enkel nog vertrouwt op shocktherapie.
Drie stappen van Trumps economische strategie - Mar-a-Lago-akkoord: hoe we "Amerika weer groot kunnen maken"
Voor iedereen die zich afvraagt wat er precies achter Trumps economische 'tariefvuurwerk' zit: het antwoord is vrij duidelijk - en verontrustend. Er wordt gezegd dat zijn team een strategie in drie stappen heeft bedacht, die sommigen “Mar-a-Lago-akkoord”, naar zijn beroemde landgoed in Florida. Het is een poging om de diepe financiële en industriële crisis van de Verenigde Staten op te lossen met methoden die we vooral kennen uit Latijns-Amerika, niet uit Washington.
1. Devaluatie van de Amerikaanse dollar
Trump wil dat de dollar zwakker wordt. En dit is geen drukfout.
Waarom? Want een sterke dollar betekent dat Amerikaanse producten duurder zijn op de wereldmarkt – en dat is slecht voor de binnenlandse industrie. Als de dollar te duur is, dan is een Duitse machine goedkoper dan een Amerikaanse, zelfs als deze in Louisiana is gemaakt. Het idee is dat door het kunstmatig verzwakken van de munt (lees: “het verlagen van de waarde van de dollar”) de Amerikaanse export concurrerender zou worden.
Dat werkt wel – maar meestal in landen waar mensen een veel lager inkomen en een lagere levensstandaard hebben. In het geval van de VS zou dit betekenen dat inflatie wordt geïmporteerd: Prijzen van geïmporteerde goederen zouden exploderen, van iPhones tot bananen. In deze context gaat het om economische zelfverminking voor therapeutisch effect.
2. Enorme importtarieven – niet alleen uit China, maar uit de hele wereld
Als iets niet "Made in USA" is, zou het duurder moeten zijn. En als we hiermee ook onze eigen bondgenoten treffen, is dat jammer.
Trump wil importheffingen opleggen op producten uit China, wat op zich niets nieuws is. Maar in het ‘Mar-a-Lago-akkoord’ gaat hij nog verder: Er wordt ook verwacht dat er invoerrechten zullen worden ingevoerd op producten uit Europa, Mexico, Canada, Japan... praktisch de hele wereld. Waarom? Omdat China oplossingen vindt, wordt het product naar Mexico gestuurd, waar het licht wordt verwerkt. En voilà: een belastingvrije hamburger op het bord van een Amerikaan.
Om dit te voorkomen zouden tarieven mondiaal worden en zouden ze ook afhangen van hoe ‘vriendelijk’ een land is voor de VS – en dit is waar het idee van een soort “internationaal landenbeoordelingssysteem”. Als je geld betaalt voor de NAVO, Amerikaanse patenten respecteert en Rusland niet mag, ben je 'cool' en betaal je minder. Zo niet? Zeg tegen de rijken dat ze hun portemonnees klaar moeten houden.
3. Herstructurering van de Amerikaanse schuld: 100-jarige obligaties en ‘rentetrucs’
Als je je schuld niet meer kunt betalen, spreid je deze gewoon uit over honderd jaar. Laat de volgende generaties zich maar zorgen maken.
De VS heeft meer dan $34 biljoen aan schulden. En dat is nou juist het probleem. De rentetarieven worden hoger, de schulden stapelen zich op. Oplossing? Uitgifte “eeuwsobligaties”, dat wil zeggen staatsobligaties met een looptijd van 100 jaar. Als een land vandaag een dergelijke obligatie uitgeeft met een zeer lage rente, zal de termijn in de toekomst relatief klein zijn – maar vandaag krijgt het een beetje uitstel.
Probleem? In het buitenland merkt men dit. En misschien zegt hij wel: "Bedankt, nee bedankt." Wie zou nou geld willen lenen aan iemand die het pas over honderd jaar kan terugbetalen? En als je geluk hebt, dan ook nog. Dit is geen strategie om een imperium te laten groeien. Het is een oplossing die doorgaans wordt aangedragen door een failliete oom die om een overbruggingskrediet vraagt.
Conclusie: een crisis in drie bedrijven
- Economische realiteitDe VS beseft dat langdurige de-industrialisatie, toenemende schulden en afhankelijkheid van wereldwijd vertrouwen onhoudbaar zijn.
- Geopolitieke wending:Het team van Trump gelooft dat de macht teruggewonnen kan worden door de spelregels agressief te herdefiniëren.
- Financiële kwetsbaarheid: de wereld ziet wat Amerikanen misschien nog niet willen toegeven – dat de VS op het punt staan hun machtigste bezit te verliezen: hun status als betrouwbare pijler van de wereldorde.
Als de VS er inderdaad voor kiezen om de route van het ‘Mar-a-Lago-akkoord’ te volgen, zal dat het einde betekenen van het tijdperk van de dollar als wereldmunteenheid – en het begin van een wereld waarin macht en munteenheid opnieuw gescheiden zullen zijn.
Crypto Trump-plan – 2025
Als we alle sleutelelementen combineren »Crypto Trump-plan"—van de systematische aanval op de Amerikaanse Federal Reserve en traditionele monetaire instellingen, tot de invoering van tarieven die inflatiedruk creëren, en directe financiële betrokkenheid bij gedecentraliseerde projecten—ontvouwt zich een verrassend coherent beeld voor ons. Het is niet langer duidelijk waar politiek eindigt en financieel belang begint, of andersom. In deze context wordt steeds vaker een hypothese geopperd die slechts enkele jaren geleden nog volstrekt ondenkbaar was: destabiliseert Trump de Amerikaanse dollar daadwerkelijk opzettelijk? En niet als bijwerking van zijn daden, maar als kern van een strategie die Amerika zou moeten bevrijden van het "juk van de centrale financiële sector" en het naar een nieuwe gedecentraliseerde monetaire toekomst zou moeten duwen - met Bitcoin als alternatieve reservevaluta, waarvan een groot deel (toevallig of niet) in handen is van Trumps bedrijven en bondgenoten.
Als deze hypothese waar zou zijn – dat de voormalige Amerikaanse president het vertrouwen in de dollar actief ondermijnt, om zijn eigen crypto-imperium te consolideren – dan hebben we het niet langer alleen over een niet-traditioneel economisch beleid, maar over een monetaire subversie die ongekend is in de moderne geschiedenis. Een dergelijk scenario zou niet alleen het einde van de wereldorde van de dollar betekenen, maar ook het begin van een tijdperk waarin de macht van een land wordt afgemeten aan het eigendom van servers, hash rates en gedecentraliseerde tokens. Dit zou een overgang zijn van fiat-hegemonie tot cryptografisch tribalisme – met de president als de grootste ‘validator’ van de nieuwe wereld. Als we daar het publieke Mar-a-Lago-akkoord aan toevoegen, dan klopt het allemaal.
Conclusie: het einde van de illusie en het begin van een grote reorganisatie? Mar-a-Lago-akkoord
Als de Amerikaanse macht decennialang gebaseerd was op een combinatie van militaire superioriteit, zachte diplomatie en een onwrikbaar vertrouwen in de dollar als fundament van de wereldeconomie, dan fungeert het “Mar-a-Lago-akkoord” als een laatste poging tot systeemreset, die uit zijn voegen barst. Dit is niet langer de gebruikelijke beleidswijziging via het Mar-a-Lago-akkoord, maar eerder afwijking van overeengekomen regels, waarop de wereldorde na de Tweede Wereldoorlog is gebaseerd – van Bretton Woods tot de WTO.
Trumps vermeende strategie – of deze nu voortkomt uit persoonlijke overtuiging, politiek opportunisme of financiële noodzaak – opent een doos van Pandora: Wat gebeurt er als een supermacht niet meer kan voldoen aan haar eigen normen?? En nog belangrijker: hoe reageert de rest van de wereld hierop?
Europa zal zich wellicht nog enige tijd moeten afvragen of dit een tijdelijke afwijking is of een nieuwe constante in het Amerikaanse beleid. China, als strategische rivaal, is ongetwijfeld al bezig met het berekenen van de voor- en nadelen van een verzwakking van de Amerikaanse economie en met het plannen van de manier waarop het de yuan kan consolideren als een wereldwijd alternatief. En kleine open economieën zoals Slovenië? Ze worden nog meer blootgesteld aan de grillen van de grootmachten en zullen – zoals altijd – hun weg moeten vinden in een wereldwijd spel waarin anderen de regels bepalen.
Maar misschien is dit moment van stille paniek en ongemak ook een kans om een eerlijke vraag te stellen: is een systeem gebaseerd op één reservemunt op de lange termijn wel houdbaar? En zo niet, zal de toekomstige regeling dan het resultaat zijn van samenwerking of een gedwongen transitie, zoals het Mar-a-Lago-akkoord al suggereert – met een vleugje tarieven, langetermijnobligaties en valutaspelletjes?
Trump is in dit verhaal niet alleen een populistische acteur. Het kan een symptoom zijn. Hij is misschien wel de eerste die verkondigt luid de waarheid die anderen niet durven te zeggen: dat het Amerikaanse rijk niet meer zo sterk is als het was. En als Gorbatsjov zijn perestrojkamoment heeft gehad, heeft Washington dat nu misschien ook wel gehad – met invoerrechten en een inflatoire drukpers.
De enige vraag is, Wie gelooft er nog dat de dollar na deze hervorming echt geldig is?
