Het leven brengt ons soms op een punt waar we geen uitweg meer zien. We weten niet waar we heen moeten en welk pad we moeten kiezen om de juiste te zijn. Sommigen worden wakker in dergelijke situaties en maken een omslag in hun leven, terwijl anderen alleen maar dieper wegzinken.
Het was een van die dagen dat ik wakker werd en opnieuw het dutje opnieuw gepland. En vele malen! Ik weet niet hoe vaak, maar het was zo vaak dat ik weer bijna te laat op mijn werk kwam. Het was herfst, ik weet nog hoe ik op de rand van het bed zat en door het raam keek hoe de bladeren van de bomen vielen. Ik stelde me de huilende boom voor. ik was verdrietig en depressief. Ik was slapeloos en hoewel er niets aan de hand was, voelde ik me verdrietig.
Ik haalde diep adem en liep langzaam naar de keuken, waar ik zoals gewoonlijk mijn best deed sterke koffie. Ik maakte ook het ontbijt klaar en dacht bij mezelf: "Waarom eet ik al maanden en maanden hetzelfde ontbijt, wat is er met mij aan de hand?" Maar ik was te lui om iets anders te bereiden, dus bleef ik bij de smoothie. Je mixt een paar ingrediënten door elkaar en voila, het ontbijt is klaar. Ik weet dat sommige mensen niet eens ontbijten, dus zelfs als ik eraan dacht, werd ik trots op mezelf. Maar op de een of andere manier eet ik graag te veel om het ontbijt over te slaan. Ik realiseerde me in mijn leven ook dat als ik niet ontbijt, ik niet genoeg energie heb en zonder kan ik niet normaal functioneren.
Ik had geen echte motivatie en enthousiasme op het werk. Ik had het gevoel dat de klanten gewoon wilden vechten en ze gieten negativiteit in mij. Ik voelde me al niet op mijn best, en toen was er dit. Ik merkte dat ik met mijn ogen rolde toen de klant wegging, ook al had ik het een seconde eerder gedaan een valse glimlach onder het masker door mijn jukbeenderen op te tillen en mijn ogen samen te knijpen. Hé, hoe gaat het met mij? ze werkte op haar zenuwen. Als ik alleen was, staarde ik vaak in de ruimte en dacht na. Vroeger dacht ik aan zoveel dingen tegelijk dat ik mijn gedachten op gekleurde stukjes papier schreef, omdat ik me niet kon concentreren en al snel vergat wat ik dacht. Naast alles wat er door mijn hoofd ging, was er een constante vraag: "Wat ben je aan het doen? Waarom ben je constant in een slecht humeur en waarom ga je niet verder in je leven?
Op dat moment zei ik tegen mezelf dat het genoeg was. Ik dacht na over waar ik kon beginnen met het repareren van dingen - nu meteen.
Ik voelde me slecht in mijn vel, omdat chronische pijn in de trapezius me al meer dan tien jaar vergezelt. Elke beweging die ik maakte deed me pijn en er jarenlang mee moeten leven is niet gemakkelijk. Als je pijn hebt, ben je nog prikkelbaarder, je lacht niet meer zoveel als je zou kunnen, je zingt niet meer onder de douche, je hoort de vogels niet meer fluiten als je buiten bent, en de grappen van je vriend zijn opeens oninteressant.
Wat kan ik doen om dit op te lossen? Talrijke onderzoeken met artsen gaven niet het juiste antwoord. Op de een of andere manier voelde ik wat ik moest doen, maar ik vermeed het, hoewel ik nog steeds niet weet waarom. Ik wist dat ik zou moeten huur een trainer en therapeut in, omdat het op de een of andere manier de enige opengelaten optie is waar ik baat bij zou kunnen hebben. Ik had een goed gevoel, maar ik was bang. Ik denk rustig en lang na over beslissingen in mezelf voordat ik besluit een stap vooruit te zetten, hoewel ik aan de andere kant vaak heel impulsief reageer.
Ik gaf mezelf toe dat je dat bent Ik gooi zand in mijn ogen, wanneer ik beweer dat mijn pijn niet te genezen is. Ik pakte de telefoon en ik wist precies met wie ik contact moest opnemen, aangezien ik dit een tijdje geleden had gevoeld. Toen ik de coach belde, rilde ik alsof ik op -10 graden stond. Ik was doorweekt van het zweet en mijn hart klopte heel snel. Als die persoon op dit moment naast me zou staan, zouden ze waarschijnlijk horen hoe hard mijn hart klopt.
Ik kwam ter zake en zei ja ik wil hulp dat ik een probleem heb en dat ik er zelf geen oplossing voor kan vinden. De coach glimlachte naar me en zei dat er geen probleem is dat niet kan worden opgelost met de juiste beweging, maar Ik zal het moeten proberen, omdat het opheffen van disfuncties alleen mogelijk is als ik daar zelf moeite voor doe. In een oogwenk viel het me op: "Noem de dingen die je nastreeft in het leven?".... Ik was verdrietig, omdat ik besefte dat ik alleen uitblink op het werk, omdat ik daar een verantwoordelijkheid heb die ik kan missen als ik in loondienst ben.
Waar is hier inspanning voor geestelijke en lichamelijke gezondheid? Netjes en gezond voeding? Mooi houding tegenover zichzelf en mensen om mij heen?
Later, toen ik op de loopband in de sportschool liep, gaf ik mezelf toe dat ik nogal wat slechte gewoonten heb die veranderd zullen moeten worden als ik vooruit wil in het leven, omdat ik me ervan bewust ben dat ik ergens ver vast zit weg, als een zeilboot midden op een windstille zee. Ik besefte welke slechte gewoonten me ervan weerhielden gelukkig te zijn. Ik heb veel gekeken televisie. Positieve mensen om me heen hielpen me zenuwen. Elke ochtend snooze ik zeven keer op mijn wekker. Ik voelde me vreselijk en vaak geef ik mezelf de schuld van mijn malaise anderen de schuld gaven. Ik ging om met mensen die dat wel deden geklaagd over het leven net als ik.
De conclusies die ik met de mijne heb getrokken herkenning, brachten ze me meteen naar een andere dimensie. Om te beginnen zou je dat kunnen eerder opgestaan en zodra mijn wekker afgaat. Ik besefte dat als ik de wereld om me heen wilde veranderen, ik dat moest doen de wereld van binnen veranderen. Het begint allemaal in mij. Dat had ik bij de mijne nooit gedacht negatief denken Ik trek nog meer negativiteit aan. Maar dat is nu voorbij!
Op het moment van de beslissing besefte ik dat mijn leven een andere wending zou gaan nemen. Er wacht me een nieuw pad, dat zal gebeuren positief, zonnig, lachend en gekleurd met alle vormen van liefde.
