Burn-out is een groot probleem in de huidige maatschappij. Daarom is het goed om eens te kijken naar de manieren waarop ouders onbewust voor de burn-out van hun kinderen zorgen.
Burn-out bij kinderen komt steeds vaker voor, en de reden hiervoor zijn de onrealistische verwachtingen van ouders en het belang van cijfers en onderscheidingen in de huidige samenleving. Gary Simonds MD, professor aan de medische school en hoofd van de afdeling neurowetenschappen aan de Universiteit van Californië Virginia technologieschetste in een artikel gepubliceerd op Psychology Today de manieren waarop ouders kinderen onbewust naar een burn-out leiden.
Hij werd tot nadenken aangezet door het verhaal van een meisje dat hem aan het denken zette hoe wanhopig we dwingen kinderen om hyperprestaties te leveren, en dan vragen we ons af waarom ze ongelukkig zijn en voortdurend gestrest zijn. Met dat in gedachten heeft hij zeven trefzekere manieren bedacht waarop je (onbewust) kinderen naar duurzaamheid kunt leiden burn-out.
Ouderlijk gedrag dat leidt tot burn-out bij kinderen
#1 Je dringt aan op bovenmenselijke academische prestaties
Waarom zouden kinderen vier hebben als ze ook vijf kunnen hebben?! Onze samenleving viert niet langer academische inspanningen, intellectuele nieuwsgierigheid en cognitieve ontwikkeling. ‘Het enige dat telt zijn de prestaties. En blijkbaar is ‘perfecte’ prestatie niet goed genoeg”, zegt de teleurgestelde Simonds.
#2 Je vertrouwt op de superioriteit van ‘elite’-scholen
We zetten onze kinderen onder druk om alleen naar de ‘beste’ scholen te streven. We dwingen ze om alles wat minder is als een mislukking te zien. Een ticket naar nergens. In Amerika zijn ze een symbool van het succes van “Ivy League”-scholen. “Maar bieden ze wel echt het beste onderwijs”, vraagt de hoogleraar. Zijn professoren zoveel beter, zoveel meer geïnvesteerd in hun studenten? Zijn de curricula werkelijk zo aanmerkelijk beter? Als dat zo is, waarom zijn deze instellingen dan zo gierig met vacatures, is de vraag die Simonds op dit punt stelt.
#3 Overmatige ambities van ouders
Deze ambities komen tot uiting in verschillende sporten, waarbij ouders hun kinderen naar een activiteit brengen, hun kinderen nauwlettend in de gaten houden en tegen hen schreeuwen als ze falen. Natuurlijk moet een kind al op de kleuterschool beginnen met professioneel sportdenken. Een steratleet zijn is goud waard. Daarom brengen we al onze vrije tijd en die van onze kinderen door in auto's, op weg naar verschillende trainingen, om hen een voorsprong te geven op de anderen. Slagen.
Hoe dan ook, het stelt hun zich ontwikkelende lichaam bloot aan blessures en hun ontwikkelende geest aan een burn-out door sport. We moeten beseffen dat sporten gezond is. Maar als u wilt dat uw kind van voetbal houdt, trap dan met hem tegen de bal en beleef er plezier aan. Kinderen moeten oud genoeg zijn om zich in te schrijven voor voetbalscholen.
#4 Zorg ervoor dat de underdogs uit de sportteams worden getrapt
Kinderen die niet stralen, worden bestempeld als tijd en moeite niet waard. Bedenk dat kinderen (fysiek en cognitief) in verschillende snelheden volwassen worden. Schoolsport kan een motor zijn voor de integratieve en collaboratieve ontwikkeling van vaardigheden, een bouwer van gezonde gewoonten en een bron van veel plezier, kameraadschap, sociale ontwikkeling, inclusiviteit en een gevoel van verbondenheid voor alle kinderen.
#5 Duw ze tot talloze activiteiten
Vrijwilligerswerk, middagclubs en cursussen. Er lijkt geen einde te komen aan de lijst. Ze vullen hun cv met verschillende activiteiten, en als gevolg daarvan kunnen ze toegang krijgen tot betere scholen. Dit betekent dat we kinderen hun kindertijd, vrij spel, tijd voor verveling en creativiteit ontnemen.
#6 Je staat erop 'vervelende' dingen te overwinnen
‘We mogen de noodzaak voor kinderen om met tegenslagen in hun leven te maken te krijgen, niet negeren. Het is de basis van alles wat ze ooit zullen tegenkomen. Los van het feit dat we weten dat lijden geïndividualiseerd is en niet met elkaar te vergelijken is”, schrijft Simonds en voegt er met veel satire aan toe, “dat kinderen uitdagingen moeten blijven zoeken en onder stress moeten staan om doelen te bereiken en verwachtingen.”
