Heb je je ooit in een steeds herhalende datingcyclus bevonden? Eerst een vonk, dan hoop, dan twijfel en stilte? Waarom lijkt het soms alsof alle veelbelovende beginmomenten tot teleurstelling leiden?
persoonlijke groei
Heb je het gevoel dat alles uit elkaar valt? Dat je geen kracht meer over hebt? Zoek niet meteen naar antwoorden. Soms is stilstaan al genoeg. Om aan jezelf toe te geven dat het nu moeilijk is.
Hoe neemt een sterke vrouw afscheid? Met respect voor zichzelf!
Waarom brengt zondagmiddag vaak gevoelens van angst, verdriet of innerlijke onrust met zich mee? Waarom bouwt de spanning zich langzaam op in je lichaam, ondanks alle vrije tijd? En waarom komen deze gevoelens zo vaak terug dat ze onderdeel zijn geworden van je weekendritme?
Als we van iemand houden, geloven we dat diegene iets betekent – en dat hij of zij een toekomst heeft. Maar het leven verloopt vaak niet volgens de regels die we ons voorstellen.
Heb je jezelf er ooit op betrapt dat je toeterde zonder er ook maar over na te denken? Irriteren andere automobilisten je meer dan je wilt toegeven? Waarom toeter je eigenlijk, ook al is er geen gevaar? De psychologische achtergrond van stress achter het stuur.
Hoe vaak heb je van iemand gehouden die niet van jou hield? Hoe vaak heb je het geprobeerd, bewezen, gewacht en gehoopt? En wanneer heb je voor het laatst naar jezelf gekeken en jezelf afgevraagd: waarom doe ik dit? Waarom vecht ik voor iemand die niet van mij kan houden?
Heb je er ooit bij stilgestaan dat de liefde niet meer voor jou bestaat? Dat je teveel hebt meegemaakt, teveel hebt gezien, teveel hebt gekregen?
Je wordt langzaam moe. Niet in één stap, maar in duizenden kleine stapjes. Als je elke dag een beetje meer toegeeft. Voor jezelf. Wanneer je de grenzen verlegt waarvan je jezelf hebt beloofd dat je ze nooit zou overschrijden, Wanneer je je mond houdt om conflicten te vermijden. Als je lacht, ook al voel je een scheur in je keel.
Waarom denk je nog aan iemand die jou al vergeten is? Waarom komt de pijn terug, ook al heb je de waarheid al geaccepteerd? En waarom blijf je zoeken naar antwoorden, ook al weet je dat ze je geen rust zullen brengen? Misschien ligt het antwoord niet bij hen, maar bij jou.
Waarom zitten er in relaties waarin je niet over je behoeften praat? Hoop je dat iemand je opmerkt? Hoe lang blijf je alles geven zonder er iets voor terug te krijgen?
Heb je ooit naar je wonden gekeken en je afgevraagd waarom ze nog steeds pijn doen? Hoe vind je betekenis in pijn die niet weggaat? Zou het zo kunnen zijn dat je de grootste kracht haalt uit littekens?