Heb je ooit het gevoel gehad dat je gedachten verstrikt raakten in een wervelwind van emoties, maar dat niemand het merkt? Alsof je verdwaalt in een menigte waar je niet gehoord of gezien kunt worden?
persoonlijke groei
Soms achtervolgt het gevoel van niet genoeg zijn je als een stille schaduw die zich op de achtergrond van je gedachten verbergt? Maar weet je wat? Jouw waarde staat niet ter discussie. Jouw bestaan doet ertoe. Je begrijpt het misschien nog niet, maar juist jouw aanwezigheid in deze wereld heeft een betekenis en een gewicht dat al je twijfels te boven gaat.
Laten we eens denken dat we als een boom in een storm zijn? We buigen, maar breken niet. Het leven gooit ons overal omheen, maar biedt ons tegelijkertijd de mogelijkheid om ons aan te passen, om uit te groeien tot iets machtigs. Maar gunnen we onszelf echt de tijd? Waarom verwachten we onmiddellijk na de storm te bloeien?
Ik ben een vrouw. Vrouw zijn is niet alleen een rol, maar een hele reeks emoties, gevoelens en contrasten. Het is de kunst van het combineren van tederheid en standvastigheid, liefde en voorzichtigheid, passie en doelgerichtheid. Wij zijn zacht, maar niet zwak. Sterk, maar niet onverzettelijk. We hebben wild lief, en met de wijsheid die levenservaring met zich meebrengt. In een wereld waarin van ons wordt verwacht dat we voor het een of het ander kiezen, bewijzen we dat we beide kanten – zacht en sterk – kunnen dragen als weerspiegeling van ware vrouwelijkheid.
Heeft u zich ooit afgevraagd hoe het zou zijn als u elke keer dat u voor een belangrijke beslissing stond, nauwkeurig de impact ervan op uw toekomst zou kunnen inschatten? Wat kan de 10-10-10-regel voor u betekenen?
Als de lichten uitgaan, als de deuren sluiten en de stemmen om je heen verstommen, ben jij de enige die nog over is. wie ben je Niet degene die anderen zien, niet degene die maskers draagt, maar de echte jij. Wie ben je als er geen waarnemers zijn, als er geen verwachtingen zijn, als er geen regels zijn?
Nieuwjaar is een kans. Een kans om achter je te laten wat je tegenhoudt en alles te omarmen wat jou vervolmaakt.
Wanneer heb je voor het laatst het gevoel gehad dat alles in orde was? Dat er niets te veranderen is, niets te bereiken, niets op te lossen?
Hoe accepteer je het moment waarop iemand die dicht bij je stond simpelweg weggaat? Als hij de deur sluit en een leegte achterlaat, stilte? Het heeft misschien geen zin om meteen naar antwoorden te zoeken. Misschien is het vertrek dat het einde lijkt eigenlijk een begin dat je nog niet begrijpt. Soms zijn het de verliezen die ons leiden naar waar we heen moeten.
Vraag je je af waarom soms alles uit elkaar valt, ondanks onze inspanningen? Waarom verrast het leven ons als we het het minst verwachten?
Wat doet meer pijn: de waarheid die het hart prikt, of de leugens die stilletjes het vertrouwen uithollen? Kan een relatie overleven als je alleen maar de waarheid wilt, maar je alleen maar excuses en loze woorden krijgt?
Misschien heb je jarenlang geloofd dat je inspanningen niet genoeg zijn, dat je dromen te groot zijn en dat je wonden te diep zijn. Maar wat als je het mis hebt?