Wat als we elkaar weer ontmoeten? Zouden de zaken anders zijn? Zou je verder willen gaan waar we waren gebleven, alsof er niet zoveel tijd was verstreken?
Wat als we de persoon van wie we ooit hielden, zouden vertellen dat we hem of haar in de tijd hebben bevroren omdat we hem willen herinneren zoals hij toen was, op het moment dat we verliefd waren? We willen onze liefde herinneren, het gevoel dat niets en niemand anders er toe deed, alleen wij. We hadden dit moment in ons achterhoofd omdat we wisten dat het uiteindelijk voorbij zou gaan en we zouden gewoon haten wat er daarna zou komen.
Ergens tussen toen en nu zijn we elkaar kwijtgeraakt, op dezelfde plek waar we elkaar vonden en verliefd werden. We zijn uit het oog verloren wie we werkelijk zijn, wie we alleen zijn, als individu, en wie we zijn buiten een relatie. Wij bestonden alleen samen. Het was zo gemakkelijk verliezen in liefde, in een omhelzing, maar we vergaten het leven, alles om ons heen. We dachten dat onze liefde veranderd was, maar dat was niet zo.
Dergelijke gekke liefde raakt ons anders. Het enige wat we voelden, leefden en dachten was alleen maar liefde voor een ander. De liefde die we voor altijd wilden behouden. Maar in het leven krijgen we niet altijd wat we willen, wat we willen. Soms geeft het universum je wat we op dat moment nodig hebben!
We hebben het moeilijk gevonden om te accepteren dat we iets moeten verliezen, iets waar we van houden, om echt onze persoonlijkheid op te bouwen, om een betere versie van onszelf te worden. Het zou het gemakkelijkst zijn om de schuld te geven verkeerde tijd, maar was het echt gewoon tijd? Misschien is het niet alleen de tijd, misschien zijn het onze paden en hoe die paden weer bij elkaar kunnen komen als dat de bedoeling is.
Het universum heeft onze liefde opgesloten totdat we een betere versie van onszelf worden!Het kostte ons geruime tijd om te beseffen dat we misschien nog moeten opgroeien, ieder voor zich, om de persoon te worden die we moeten zijn, zodat we misschien ooit weer samen kunnen zijn.
Een deel van ons vindt troost hierin: dat de mogelijkheid bestaat dat al deze liefde, al deze pijn, niet voor niets is geweest. Misschien heeft deze liefde een vuur in ons aangewakkerd waarvan we niet wisten dat het bestond? Al deze liefde en dit verlies waren bedoeld om ons beter te maken, om ons ertoe aan te zetten een betere versie van onszelf te worden. Dat we ooit samen beter zullen zijn.
We vroegen ons af hoe het zou zijn om terug in de tijd te gaan en opnieuw te beginnen. We herinnerden ons de momenten die we binnen hielden en hoe die momenten ons leven veranderden. Ook al hebben we nog steeds pijn, soms meer, soms minder, we geloven dat het universum een plan voor ons heeft. Wat bedoeld is om te zijn, is bedoeld om te zijn, dus we hebben geleerd de angst voor onzekerheid te omarmen en ernaar te streven vooruit te komen.
Op dagen waarop we ons verscheurd, vernietigd, gebroken en innerlijk uiteenvallen voelen, proberen we onszelf voor te houden dat de enige manier om door deze pijn heen te komen, is door het binnen te laten en het vervolgens weer naar buiten te laten. Laten we onze liefde gedenken. Wij geloven in het doel van het universum en laten we hopen door tranen en gelach!
