Ongemakkelijk, vermoeiend, maar onvergetelijk – televisie op zijn best. Als je Boiling Point hebt gezien, het bloedstollende, spannende one-shot drama geregisseerd door Philip Barantini, dan staat Adolescence waarschijnlijk al op je verlanglijstje.
De serie is mede gecreëerd door Stephen Graham, die schitterde in Boiling Point als een chef-kok op de rand van de afgrond, samen met scenarioschrijver Jack Thorneen Barantini nam opnieuw de regie op zich. Dit Netflix-meesterwerk met vier afleveringen is een mix van misdaadfictie en psychologisch drama. Het volgt een gezin waarvan de 13-jarige zoon ervan wordt beschuldigd een klasgenoot te hebben vermoord met dezelfde meedogenloze camera.
Het resultaat? Een meedogenloze, hypnotiserende en griezelig authentieke ervaring, die je in het nauw drijft en ademloos achterlaat.
Wat gebeurt er in de “adolescentie”?
De serie grijpt de kijker al vanaf de eerste minuten bij de keel. Politie-inval bij zonsopgang. Boze kreten. De muren schudden onder het gewicht van de slagen van de stormram op de deur. De familie Miller komt in een nachtmerrie terecht waaruit geen ontsnapping mogelijk is.
Vader Eddy (Graham), mama Manda (Christine Tremarco) en oudere zus Lisa (Amélie Pease) voordat ze zich realiseren wat er gebeurt, zien ze hoe de politie op brute wijze 13-jarige Jamie (Owen Cooper) uit bed. Beschuldiging? Moord op een klasgenoot.
Vervolgens verplaatst alles zich naar het politiebureau, waar het eerste continue schot plaatsvindt emotionele lawine van een uur lang – een geschokte familie in een steriele wachtkamer, advocaten die woorden kiezen als chirurgische scalpels, en een detective DI Bascome (Ashley Walters, Top Boy) En DS Frank (Faye Marsay, Andorra), waarvoor solide bewijs is.
Jamie blijft volhouden dat hij onschuldig is. Is hij echt onschuldig? En zo niet, hoe is het dan zover gekomen dat hij van zoiets angstaanjagends wordt beschuldigd?
Meesterwerk van de regisseur: één shot, vier verschillende werelden
Opgenomen de hele miniserie in enkele shots klinkt als een stijloefening, maar in werkelijkheid werkt het format briljant. Barantini weet wat hij doet. De camera laat geen rust, geen knipbeurten en geen ademruimte. De kijker belandt in een maalstroom van harde werkelijkheid, alsof hij een van de ongelukkige leden van de afbrokkelende familie Miller is.
Elke aflevering begint een nieuw hoofdstuk in een familietragedie, en de tijd springt vooruit:
- Aflevering 1: Politiebureau – spanning die met een mes kan worden doorgesneden. De camera wisselt tussen zacht gefluister en woede-uitbarstingen.
- Aflevering 2: School – leraren, studenten en ouders proberen met de schok om te gaan. De maatschappelijke dynamiek verdwijnt voor de ogen van de kijker.
- Aflevering 3: Therapie – Jamie en de psycholoog (Erin Doherty) in een duel van woorden en stilte. Hier worden fragmenten van de waarheid onthuld.
- Aflevering 4: Verjaardag – het gezin probeert verder te gaan met hun leven, maar de spoken uit het verleden staan vreugde in de weg.
Elke locatie heeft zijn eigen energie, zijn eigen tempo, zijn eigen esthetiek, maar het format blijft onverbiddelijk. De camera vergeeft niets – tranen, trillende handen, een blik die vlucht voor de waarheid.
Cast: Een echte emotionele bom
Bij dit soort drama's zou alles uit elkaar kunnen vallen als de cast slechts middelmatig zou zijn. Gelukkig De ‘adolescentie’ kent ware meesters in het spel.
- Stephen Graham Hij is een les in acteren als Eddie Miller – elke rimpel op zijn gezicht schreeuwt het verhaal van de ineenstorting van de wereld van zijn vader.
- Ashley Walters En Faye Marsay Ze zijn de perfecte doorgewinterde detectives die weten dat er aan de andere kant van de tafel een jongen zit, en geen monster. Toch geven ze niet op.
- Owen Cooper zoals Jamie? Een pure openbaring. Zijn interpretatie van een angstig, maar misschien niet geheel onschuldig, kind is griezelig en hartverscheurend tegelijk.
En net als we denken dat we alles gezien hebben, komt daar Erin Doherty in de derde aflevering en levering een buitengewoon psychologisch duel, die gemakkelijk zijn weg naar de theaterpodia zou vinden.
Is “Adolescence” een perfecte serie? Nee. En dat is prima.
Als u op zoek bent naar gemakkelijk te bekijken voor een vrijdagavond, dan loop je hier tegen een muur aan. “Adolescentie” het is alles behalve een prettig gezicht - is donker, deprimerend en soms extreem pijnlijk.
Bovendien besteedt de serie het grootste deel van zijn tijd aan het volgen van de dader en zijn familie, terwijl het blijft het slachtoffer bijna volledig op de achtergrond – wat belangrijke ethische vragen oproept. Maar dit is geen typisch misdaad- of ‘whodunnit’-verhaal. Het is een brute ontleding van maatschappelijke kloven die tot onvoorstelbare acties kan leiden.
Via Jamie's verhaal onderzoekt de serie manosfeer, online invloeden op tieners en systemische tekortkomingen, die we vaak over het hoofd zien. Het resultaat is niet altijd prettig, maar wel absoluut noodzakelijk.
Conclusie: Een serie die je niet meer zult kunnen (of willen) vergeten
“Adolescence” is geen serie die je kijkt en dan vergeet. Het is niet geschikt om in één avond te kijken. Het is een intense ervaring die je grijpt en niet meer loslaat.
Als je klaar bent om emotionele rodeo zonder veiligheidsgordels, dit is een van de belangrijkste en meest meesterlijk gemaakte series van het jaar. Zo niet, dan kiest u misschien liever voor iets vriendelijkers, zoals een documentaire over babypanda's.
🎬 Beoordeling: 9,5/10
👉 “Adolescence” is nu beschikbaar op Netflix. Als je durft.
