Verboden (of onbereikbare) vruchten zijn het zoetst. En deze regel wordt keer op keer bevestigd in het koninkrijk van de liefde. Het gevoel van verliefdheid is nog sterker als iemand niet beschikbaar is. En waarom is dat? Waarom willen we die mensen die we nooit kunnen krijgen?
Waarom is het vaak een onbereikbaar persoon is in onze ogen honderd keer aantrekkelijker, hoe zou ze zijn als we haar mochten hebben? Ontoegankelijkheid is zoiets magisch kruid, wat ons ervan overtuigt dat we die dingen/personen willen veel meer en maakt het voor ons onmogelijk om met onze voeten op echte grond te staan. Hoe werken onze hersenen dan?
Waarom willen we die mensen die we nooit kunnen krijgen?
Wij houden van het gevoel iemand achterna te zitten.
Sommige mensen houden van het gevoel achtervolgd te worden. Ze houden van de ongrijpbaarheid, de moeite die ze moeten doen en de hoge dosis hormonen die ontstaat als iemand wat zachter wordt.
We denken dat we het waard zijn als we slagen.
Velen van ons moeten bewust of onbewust voor iemand vechten om te bevestigen dat hij of zij het waard genoeg is. Als ze iemand krijgen die aanvankelijk geen interesse toonde, is dat een bron van belangrijke validatie.
Wij voeden ons ego.
Op dezelfde manier willen we soms iemand die we niet kunnen hebben, niet omdat we naar die specifieke persoon verlangen, maar omdat we stilletjes ons eigen ego willen voeden.
Wij voelen ons aangetrokken tot onbetrouwbaarheid.
Als we iemand willen die we niet kunnen krijgen, wordt ons leven een stuk spannender. Vooral als die persoon toch enigszins betrokken is bij het flirten, maar zich nooit volledig engageert. Misschien houden we van het gevoel nooit te weten wat er morgen zal gebeuren?
Onze verbeelding heeft vrij spel.
Als een persoon ons niet laat sluiten, kunnen we onze eigen versie van deze persoon schilderen in de gaten die in een andere relatie zouden worden opgevuld door duidelijke en correcte informatie. We kunnen dus verlangen naar een eigen fantasie en niet zozeer naar die persoon.
