Straattheater is waarschijnlijk de oudste vorm van theater en is ook een van de aantrekkelijkste vormen van amusement op warmere dagen in de stad, en tegelijkertijd heeft het een soort unieke sociale noot, omdat het toegankelijk is voor iedereen die van theater houdt, zelfs degenen die het zich niet kunnen veroorloven om op de een of andere manier dergelijke formele instellingen te bezoeken.
Zowel het publiek als de artiesten hebben verschillende achtergronden sociale klassen, culturen, nationaliteiten... onderlinge interactie bestaat dus uit iedereen en voor iedereen die wil kijken, meedoen, showen. Het is vooral gemakkelijk geweldig medium, die compromisloos bekritiseert, herinnert, volgt, visualiseert, lacht, ontspant, activeert, experimenteert, verrijkt ... In sommige oudere Europese steden zijn straattheaters al een vast onderdeel, is er al een informeel afgebakende ruimte voor het evenement, en is het voor elke uitvoerende artiest ook een uitdaging om zich geliefd te maken bij het publiek met mime, dans, acteren en het genre van de voorstelling. Hier is kritiek ongecensureerd, onmiddellijk en onbetwist. De performance zelf kan ook een indirect medium zijn voor sociale activisten, die via performancewerk het publiek direct proberen aan te spreken, te confronteren en te betrekken bij de huidige maatschappelijke situatie en het politieke denkveld.
Hoe het ook zij, de man in de straat is doordrenkt met een unieke energie, met een eigenaardige en universele integriteit, democratischer dan de democratie zelf. Het is in de eerste plaats de man op straat die de stad zelf tot leven wekt, en de rollen die hij vertolkt, spontaan of gemodereerd, stellen ons in staat contact te houden met het kind in ons onderbewustzijn. Nou, je weet wat ze zeggen, als je je nieuwsgierigheid en dromen uit je kindertijd verliest, verlies je je wil om te leven, en hoe snel emoties van opwinding en vreugde kunnen herstellen of een nieuwe impuls kunnen geven. Anders, als we het hebben over de straatkunst van Europese steden, als waarnemers of bewonderaars, kunnen we aanzienlijk verschillen van degenen die verdwaalden in de labyrintische straten Tokio, waar street art de eetlust opwekt met excentrieke cosplay, schreeuwerige concerten en bizarre optredens, terwijl we aan de andere kant van de oceaan getrakteerd worden op een andere, maar toch Amerikaanse, manier van communiceren. In deze grootstedelijke stad die nooit slaapt, zijn de ogen gericht op de twinkelende lichtjes van Broadway, jazzclubs en heerlijke restaurants. Natuurlijk heb ik het over New York en het kleine geheim van elke New Yorker is dat het leven nooit druk is, ondanks de glitter of de financiële crisis. Welke charmes de big apple en street art ons bieden lees je als je een paar bladzijden omslaat, maar vergeet vooral niet dat de prijs van een straattheaterkaartje een munt in een hoed is.